ส่วนศักดิ์กับไกรและวอดนั้นยกปืนขึ้นเล็งอย่างลังเลเช่นกัน ไม่รู้ใครตัวจริงใครตัวปลอมกันแน่
“มันเป็นตัวปลอม กูนี่ตัวจริง” กริชที่เลือดท่วมร้องบอก ทำท่าจะเดินเข้าไปหาเพื่อน
“มึงหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นกูยิง” โมกข์ขู่เสียงกร้าวสีหน้าลังเล อีกสามคนก็เช่นเดียวกัน
“คนไหนตัวจริงวะ” ศักดิ์ร้องลั่นหน้าตาเลิ่กลั่ก ตอนนี้เขายอมรับว่ากลัวเสือกัดตาย
“กูนี่ตัวจริง” กริชที่โผล่มาคนแรกร้องบอก
“กูต่างหากตัวจริง”
“แล้วอีกสามคนไปไหน” โมกข์เอ่ยถามเสียงเข้ม
“ไอ้ฤทธิ์ก ไอ้นพ ไอ้พฤกษ์มันโดนเสือกัดตายอยู่ตรงโน่นตามมาสิ” กริชคนที่หนึ่งเอ่ยบอก
“อย่าไปนะ มันโกหก” กริชคนที่สองรีบห้ามเอาไว้
“กูจะบ้าตาย น้าวอดมีวิธีพิสูจน์ไหมครับว่าคนไหนตัวจริง” ไกรเริ่มสติแตก
“นายใจเย็นๆ ก่อนไกร เราถามคำถามมันสิ ถ้ากริชตัวจริงมันต้องรู้และตอบได้” โมกข์พยายามหาทางพิสูจน์ความจริง
“ถามอะไร กูคิดไม่ออก” ไกรพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่
