“มองพี่ตาแป๋วเลย หยุดร้องแล้วเหมือนกันเลยค่ะ” โมกข์ยิ้มกว้าง
“สงสัยจะกลัวน่ะค่ะโดนฝนด้วย แม่นิดไปหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เด็กๆ หน่อยสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงต้องตามหมอพงษ์มาดูอาการแล้วค่ะ กลัวจะป่วยไข้ไม่สบายไป” นิ่มพูดแล้วก้มมองเด็กน้อยในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู ก่อนจะให้สาวใช้จัดห้องให้เด็กน้อยทั้งสอง
วันรุ่งขึ้นหมอพงษ์มาตรวจอาการเด็กๆ ก่อนจัดยาให้เด็กน้อยทั้งสองเพราะมีอาการไข้ร่วมกับอาการท้องเสียด้วย จึงทำให้ร้องไห้โยเยตลอดทั้งวัน
“เราจะตั้งชื่อเด็กสองคนนี้ว่ายังไงดีคะ” โมกข์เอ่ยถามภรรยาเพราะดูแลกันอยู่หลายวัน วุ่นวายเรื่องเด็กป่วยท้องเสียยังไม่ได้ตั้งชื่อให้เป็นเรื่องเป็นราว
“พี่โมกข์จำตอนที่เราไปพักค้างคืนที่สวนทุเรียนที่ห้วยวังไทรได้ไหมคะ”
“จำได้ค่ะ” โมกข์รับคำภรรยาด้วยรอยยิ้ม
“พี่โมกข์บอกว่าถ้าเรามีลูกจะให้ชื่อสายฟ้ากับสายฝนให้แกสองคนชื่อสายฟ้ากับสายฝนดีไหมคะ นิ่มอยากรับแกสองคนเป็น
