“ไม่ทานอะไรก่อนเหรอลูก”
“วันนี้พี่วิชญ์ชวนไปทานไข่กระทะ แม่ไปด้วยกันไหมคะ แซนวิชก็เก็บไว้ทานกลางวันก็ได้นะคะ ของปอก็เอาไปทานที่ทำงานตอนกลางวันเหมือนกันค่ะ” เธอบอกเมื่อเห็นว่าวันนี้มารดาทำแซนวิชเตรียมไว้เป็นอาหารเช้า
“ไปกันสองคนเถอะลูก แล้วแซนวิชนี่จะเอาไปทานกลางวันจริงๆ หรือลูก”
“ค่ะแม่ แม่แต่ปอขอเพิ่มอีกชิ้นได้ไหมคะ ปอกลัวไม่อิ่ม” หญิงสาวยิ้มประจบ เธอมองไปในแววตาแม่ก็เห็นแต่ความห่วงใยที่มีให้เธอไม่มีแววเศร้าเลยสักนิด แล้วเธอที่เป็นลูกแม่ก็ควรจะเข้มแข็งอย่างที่แม่เธอเป็น
“ได้สิลูก วันเสาร์ก็สอบแล้วใช่ไหม”
“ค่ะแม่ ถ้าปอไม่สอบแม่จะเสียใจไหมคะ”
“ไม่ว่าจะสอบหรือไม่สอบ ปอจะเป็นข้าราชการหรือเป็นอะไร ปอก็ยังเป็นลูกแม่ เป็นลูกที่แม่รักและภูมิใจอย่างที่สุด อย่าคิดมาก อย่าคิดเยอะ อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะลูก ชีวิตคนเราสั้นนัก อย่ายืดติด อย่าคาดหวัง หัดปล่อยวางบ้างแล้วปอจะมีความสุขน
