วันรุ่งขึ้นฉันก็เดินทางไปยังเรือนจำหญิงเพื่อเจอกับแม่ เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนเลยล่ะเพราะฉันไม่ได้เจอท่านมาตั้งแต่วันที่ขึ้นศาลแล้ว
จะหาว่าฉันอกตัญญูก็ได้ แต่ฉันไม่สามารถทำใจมาพบท่านได้จริง ๆ ความจริงที่ว่าท่านหลอกฉันกับไปให้พ่อเลี้ยงกระทำชำเรานั้นยังฝังลึกอยู่ในใจไม่มีท่าทีจะจางลงเลยแม้แต่น้อย มันได้ฝากรอยแผลขนาดใหญ่ที่ยากจะรักษาไว้ในใจฉันอย่างไม่อาจเลี่ยงได้
“มั่นใจใช่ไหมว่าไม่ให้พี่เข้าไปด้วย....”
พอมาถึงหน้าเรือนจำพี่ชาญก็ถามย้ำอีกรอบ ฉันได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะส่งยิ้มให้เขา
“ไม่เป็นไรค่ะ จะช้าหรือจะเร็วก็ต้องเผชิญหน้ากันอยู่ดี”
ถึงแม้ว่าแม่จะถูกสั่งจำคุก 15 ปี แต่ถ้าท่านเป็นนักโทษชั้นดีก็คงได้รับการลดโทษและก็คงออกมาจากที่นั่นได้ไวกว่าเดิม ฉันไม่อยากรอจนถึงวันนั้นแล้วถึงจะเผชิญหน้ากับท่าน เพราะแบบนั้นถึงได้ตัดสินใจที่จะมาคุยให้มันจบ ๆ ไป
“งั้นเดี๋ยวพี่รอด้านนอกนะ มีอะไรเ
