“พี่กร พี่เลิกตามหนูสักทีสิ!”
ณดาวัย 21 ปีเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสียเมื่ออยู่ดี ๆ ก็โดนทัชชกรลากกลับบ้านทั้งๆ ที่กำลังปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนาน
“ดา มันจะเกินไปแล้วนะ ดาก็รู้ว่าที่นั่นมันไม่ปลอดภัย ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้!”
“ถ้าดาเอาแต่ใจพี่ก็เลิกกับดาไปเลยสิ! ทีพี่ไปเที่ยวที่แบบนั้นดายังไม่ห้ามพี่เลยนะ! อุ๊บบ!!!”
ริมฝีปากบางที่เถียงฉอด ๆ ถูกประกบด้วยปากหนาของคนตรงหน้า เธอทุบออกเขารัว ๆ ก่อนจะอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
“พี่ขอโทษ พี่จะไม่เที่ยวแบบนั้นอีกดาอย่าประชดพี่แบบนี้ได้ไหมครับ?”
“ฮึก พี่กรใจร้าย! ทำไมชอบทำให้ดาเสียใจอยู่เรื่อย ทำไมไม่เข้าใจดาบ้าง!!”
ทัชชกรประคองร่างบางไว้ในอ้อนแขนพลางลูบหลังปลอบโยนเบา ๆ โดยมีสายตาคู่หนึ่งแอบมองด้วยความห่วงใยอยู่ห่าง ๆ
ณพิชญ์วัย 23 ปีถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เห็นเธอปลอดภัยเมื่ออยู่กับทัชชกร เขาหันหลังเดินกลับไปขึ้นรถแล้วกดโทรไปรายงานกับพ่อและแม่
