EP.5 แฟน ?
1689 คำ
EP.5
แฟน ?
เมื่อคืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอได้หลับสนิทตลอดทั้งคืน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยาหรือเพราะได้ระบายกันแน่ ลดาตื่นเช้ามาอย่างกระปรี้กระเปร่า ร่างบางบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปลูบเจ้าแมวตัวน้อยที่นอนขดอยู่ข้าง ๆ มันขยับตัวเล็กน้อยแล้วหลับต่อ ตั้งแต่เอามันมาเลี้ยง เธอก็ชินกับการมีมันนอนข้าง ๆ ไปซะแล้ว
“มอนิ่ง เซชิล”
เธอเอ่ยทักทายเจ้าแมวน้อยที่หลับอยู่ก่อนจะลุกไปจัดการตัวเอง พอออกมาก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากมือถือ
LINE : Dr.chan
Dr.chan : นัดครั้งต่อไปวันเสาร์นี้นะ
เขาตื่นเช้าหรือยังไม่นอน?
Lada : ได้ค่ะ นี่นอนหรือยังคะ?
Dr.chan : นอนแล้ว คุณล่ะ หลับสนิทไหม
Lada : หลับสนิทเลยค่ะ
Dr.chan : อืม แสดงว่ากินยาตามที่บอกสินะ กลัวผมไปป้อนหรือไง
Lada : ใครกลัว ฉันแค่ไม่อยากรบกวนคุณแค่นั้นเอง ฉันมีเรียนเช้า ไปล่ะนะ คุณหมอปากหมา
เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอีก ลดาเก็บมือถือเข้ากระเป๋าก่อนจะไปทำอาหารเช้าง่าย ๆ ทานก่อนไปมหาลัย วันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าตอนบ่ายเธอเลยนัดเพื่อน ๆ ออกไปเที่ยวกัน เสียดายที่ทิชาไม่ว่างมีแค่น้ำชากับดาวที่ไม่มีเรียนเลยต้องไปกันแค่ 3คน
ก่อนออกไปเธอไม่ลืมเทอาหารไว้ให้เจ้าตัวเล็ก ใช้เวลาไม่นานเธอก็มาถึงมหาลัย ทิพย์โบกมือเรียกเธออยู่ไกล ๆ ลดารีบเดินตรงไปหาเพื่อนเพียงคนเดียวในคณะทันที
“มาเช้าอ่ะ นอนหรือยัง”
“นอนแล้ว”
“นี่ ๆ ได้ข่าวว่ารามเขี่ยนังฟ้าทิ้งจริง ๆ แล้วนะ”
“แกมาบอกฉันทำไม ฉันเลิกกับรามไปนานแล้วนะ”
“ก็บอกไว้ เผื่อแกจะใจอ่อนกับไปคบมันไง จะได้เตรียมอาหารหมาไว้รอกิน”
“ฝันไปเหอะ”
“หยอกเล่นน่า ฉันรู้ว่าแกไม่กลับไปเอามันหรอก ทำกับแกซะขนาดนั้น”
“รู้ก็ดีแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกนะ ขนลุก”
ทิพย์หัวเราะให้กับท่าทีของเพื่อนเมื่อเห็นเธอทำท่าขนลุก แต่หัวเราะได้ไม่นาน เธอก็รีบสะกิดลดาให้หันไปมองด้านหลัง
“ตายยากชะมัด”
ทิพย์บ่นอุบก่อนจะเงียบเมื่ออีกฝ่ายเดินมาที่โต๊ะ
“ลดา”
แค่ได้ยินเสียงเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายไม่อยากจะหันไปคุยด้วยซ้ำ จะอะไรกับเธอนักหนาเนี่ย
“อะไรอีกราม เราบอกไปแล้วไงว่าเรื่องระหว่างเรามันจบแล้ว”
เธอตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย
“เรามาขอโทษ ลดายกโทษให้เราไม่ได้เหรอ”
ช่อดอกกุหลาบสีขาวถูกยื่นมาตรงหน้าลดา ทว่าเธอไม่แม้แต่จะสนใจมัน มือเรียวปัดดอกไม้ออกไปให้พ้นก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินหนี
“เราไม่ยอมหรอกนะลดา เรารักลดานะ และเราเชื่อว่าลดายังรักเราอยู่”
“เพ้อเจออะไรราม เราไม่ได้รักนายเลยนะ ที่เราคบกับนายเพราะรำคาญที่นายตามตื้อมากกว่า”
ในเมื่อการเงียบเพื่อถนอมน้ำใจมันไม่ได้ผล ลดาที่อดทนมานานก็ตัดสินใจพูดออกไปตรง ๆ เผื่อมันจะทำให้รามเลิกยุ่งกับเธอซักที
“เราไม่เชื่อ เพราะไอ้หน้าหล่อเมื่อวานใช่ไหม ลดาถึงไม่กลับมาคบกับเรา เราเห็นนะว่าลดาไปกินข้าวกับมัน”
“เราจะไปกับใครมันก็เรื่องของเรา นายไม่เกี่ยว”
“จะไม่เกี่ยวได้ไง เรารักลดานะ รักแค่เธอคนเดียว”
เมื่อคุยกันไม่รู้เรื่องรามก็ทำท่าจะเข้ามาดึงแขนลดา ทิพย์ที่นั่งฟังอยู่นานก็รีบสอดขึ้นมาทันที
“เฮ้ย ถอยไปห่าง ๆ เพื่อนฉันเลยนะ ไอ้คนน่ารังเกียจ”
“เธอไม่เกี่ยว ถอยไป”
“แกกับเพื่อนฉันเลิกกันไปนานแล้ว ลดาจะคบใครมันก็เรื่องของเพื่อนฉัน นายนั่นล่ะที่ไม่เกี่ยว”
“บอกว่าอย่ายุ่งไง ถอยไป!”
“ไม่ถอย แกนั้นล่ะเลิกตอแยเพื่อนฉันซักที!”
ทิพย์ผลักไหล่รามออกไปห่าง ๆ ลดา แต่นั่นกลับทำให้เขายิ่งโมโหขึ้นไปอีก
“กูบอกว่าอย่าเสือก”
พลั่ก!
“โอ๊ยย รามปล่อยนะ!”
รามที่เหลืออดผลักทิพย์ลงไปกองกับพื้นก่อนจะกระชากลดาเข้ามาหาตัวเองจนเธอร้องออกมา มือบางพยายามจะแกะมืออีกฝ่ายออก แต่เธอก็ไม่สามารถสู้แรงเขาได้
“ลดา ไปคุยกันเงียบ ๆ ”
“ไม่ ปล่อยเรานะราม บอกให้ปล่อยไง”
“เราจะไม่ปล่อยจนกว่าลดาจะยอมคุยกับเรา”
“ปล่อยนะ ไอ้บ้านี่!”
รามไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขาโมโหจนหน้ามืดไปหมด เขาพยายามลากลดาออกไปอีกฝั่ง ทว่าก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้มือที่แข็งแรงคู่หนึ่งก็กระชากไหล่เขาให้หันไปก่อนจะส่งหมัดหนัก ๆ เข้าที่ใบหน้าเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
‘ผลัวะ’
รามปล่อยมือที่จับหญิงสาวออกแล้วลงไปนอนกองที่พื้น มุมปากมีเลือดออกเล็กน้อย
“ผู้หญิงเขาไม่สนใจยังจะมาใช้กำลังกับเขาอีก ทุเรศว่ะ”
เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้น ลดาหันไปตามเสียงก่อนจะอุทานออกมา
“คุณชาญวิทย์!”
»»»»««««
เป็นเรื่องบังเอิญมากที่วันนี้เขามีบรรยายที่มหาลัยนี้พอดี ระหว่างทางที่เดินไปห้องบรรยายก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ตอนแรกก็ว่าจะไม่ยุ่งแล้วแต่ดูท่าทีอีกฝ่ายจะคุกคามฝ่ายหญิงมากเกินไปเขาเลยต้องยื่นมือเข้ามายุ่งอย่างเลี่ยงไม่ได้
ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามลากเธอออกไป ไม่รู้ความโกรธมันมาจากไหน รู้ตัวอีกทีก็เผลอต่อยหน้าผู้ชายคนนั้นลงไปกองกับพื้นซะแล้ว
ชาญวิทย์ยืนมองอีกฝ่ายที่ลงไปกองกับพื้นด้วยสีหน้าเหยียดหยาม มือที่ว่างก็ดึงตัวลดามาไว้ด้านหลังตัวเอง
รามลุกขึ้นช้าๆ เช็ดมุมเลือดที่ปากออก ส่งสายตาอาฆาตมาให้กับชาญวิทย์
“มึงเป็นใคร เข้ามาเสือกทำไมว่ะ”
เขาไม่ตอบคำถามราม แต่หันไปถามลดาแทน
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ยิ่งเขาเมินมัน นั่นยิ่งทำให้รามโมโหเข้าไปใหญ่ ลดาที่เห็นท่าไม่ดีรีบคิดหาวิธีให้หลุดจากปัญหาตรงนี้ ซึ่งเธอก็คิดออกวิธีหนึ่ง ทว่าวิธีนี้คงต้องให้ชาญวิทย์ช่วยรับสมอ้างให้
“ขอแอบอ้างหน่อยนะค่ะ แล้วฉันจะตอบแทนคุณที่หลัง”
เธอกระซิบบอกเบา ๆ แถมส่งสายตาอ้อนวอนให้เขาเล่นตามน้ำไปก่อนแล้วหันไปพูดกับราม
“อย่ายุ่งกับแฟนเรานะราม!”
ไม่ใช่แค่รามที่ช็อก ชาญวิทย์ที่ยืนนิ่งอยู่ก็ช็อกไม่ต่างกัน อยู่ดี ๆ ลดาก็โพล่งขึ้นมาว่าเขาเป็นแฟนซะงั้น แต่เขาเนียนกว่าที่เธอคิด ร่างสูงดึงลดาเข้ามากอดไว้แนบอกจนลดาตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าเขาจะสวมบทบาทแฟนได้ทันทีแบบนี้เลย
“ไม่ เราไม่เชื่อ ลดาหลอกเราใช่ไหม”
ทำขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกยุ่งกับเธออีกหรือไง ลดาชักหมดความอดทนเธออ้าปากกำลังจะด่าแต่ก็ช้ากว่าชาญวิทย์ที่พูดสวนอีกฝ่าย
“ผู้หญิงเขาไม่เอา ล่ะยังเสือกตอแยไม่เลิก น่ารำคาญ”
แรงมาก ลดาที่เป็นผู้หญิงฟังแล้วยังรู้สึกอายแทนเลย สกิลปากเขาจัดจ้านไม่เปลี่ยน
“ไอ้เชี่ยนี่ ปล่อยแฟนกูนะ ไม่งั้นมึงได้เจ็บตัวแน่”
“แฟนมึงที่ไหน นี่แฟนกูต่างหาก”
เขาตอบด้วยท่าทียียวนกวนประสาท ไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ของอีกฝ่ายซักนิด
“มึง!!”
“หยุดนะ!”
เสียงอันทรงพลังดังขึ้นข้างหลังทุกคน รามหยุดการกระทำตัวเองทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
ไทเลอร์กับไทเกอร์ผู้เป็นลูกชายและเป็นว่าที่ผู้บริหารคนต่อไปของมหาลัยนี้เดินเข้ามาห้ามเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์กำลังจะบานปลาย
“อธิการบดี....”
ทุกคนรีบสงวนท่าทีก่อนจะยกมือไหว้ อธิการบดีมาทำอะไรที่นี่?
“ชาญพาหนูคนนี้ออกไป เดี๋ยวอาจัดการตรงนี้ให้”
“ขอบคุณครับ คุณอาไทเลอร์”
ชาญวิทย์กล่าวขอบคุณก่อนจะหันไปพยักหน้ากับลดาให้ออกไปพร้อมเขา เธอเข้าไปพยุงเพื่อนแล้วเดินจากไปทิ้งรามให้เผชิญหน้ากับอธิการบดีเพียงคนเดียว
“เป็นอะไรไหม ทิพย์”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่เจ็บเข่านิดหน่อย ไอ้บ้านั่นแรงเยอะมาก”
“ขอโทษนะที่แกต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน”
“อย่าคิดมากเลย ว่าแต่นั่นใครอ่ะ หล่อมากเลยแก”
ทิพย์กระซิบถามเบา ๆ ลดาหันมองเขาแวบนึ่งก่อนจะกระซิบตอบเพื่อน
“คนรู้จักน่ะ เดี๋ยวว่าง ๆ เล่าให้ฟังนะ”
“งั้น เดี๋ยวฉันไปห้องพยาบาลเอง เจอกันที่คลาสนะ”
“เดี๋ยวสิ!”
ทิพย์เดินกะเผลก ๆ ไปที่ห้องพยาบาลคนเดียว ไม่สนคำทัดทานของลดาเลยสักนิด ตอนนี้เหลือเพียงชาญวิทย์กับลดาเท่านั้น เล่นไปแอบอ้างเขาต่อหน้าแฟนเก่าแบบนั้น งานนี้เธอไม่รอดแน่ ๆ
“ผมว่า คุณกับผมมีเรื่องต้องคุยกันนะ คุณแฟน”
น้ำเสียงที่นุ่มนวลทว่าแฝงไปด้วยอารมณ์ที่เธอเดาไม่ออกดังขึ้นข้าง ๆ หูเธอ พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวมาประชิดตัว มันใกล้ซะจนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของเขา ลดาขนลุกซู่เมื่อคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเจอ
ตายแน่ลดา เธอได้แต่โอดครวญอยู่ในใจซ้ำ ๆ
- ผู้เขียน
