ไม่ใช่แค่นงนุชที่ได้ยินแล้วสะดุ้งตัวโยน แม้แต่ลดาที่มีอาการแพนิคอยู่ก็ยังสะดุ้งตามไปด้วยเพราะเขาพูดโดยไม่สนเลยว่าคนตรงหน้าจะเป็นใคร จะแม่ใครหรือแก่แค่ไหนก็ไร้ค่าในสายตาเขา
เพราะคนบางคนก็ไม่ได้คู่ควรกับคำว่า ‘แม่’
“ไปกันเถอะครับ สายกว่านี้จะร้อนเอา”
ชาญวิทย์รวบของไว้ที่มือข้างเดียวก่อนจะจับมือคนตัวเล็กเดินผ่านนงนุชที่ยังยืนอึ้งอยู่ไปขึ้นรถ กว่านงนุชจะเรียกสติกลับมาได้รถสุดหรูก็ขับออกไปไกลซะแล้ว
“กริ๊ดดดด ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”
ระหว่างทางที่ขับรถมุ่งตรงกลับคอนโดทั้งสองไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันเลยแม้แต่น้อย คนหนึ่งกำลังโกรธที่นงนุชมายุ่งวุ่นวายกับคนของตน ส่วนอีกคนก็ยังคงช็อกจากการเผชิญหน้าที่ไม่คาดคิด
“ถึงแล้วครับ ขึ้นห้องกันเถอะ”
มือหนาแตะแขนคนรักอย่างแผ่วเบาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับไม่ใช่คนที่ด่ากราดแม่ของเธอเมื่อกี้ ลดาหันมาส่งยิ้มให้กับเขาก่อนจะเดินขึ้นห้องไปโดยมีชาญวิทย์หอบ
