“พี่ต้องการน้องรินเหลือเกิน...” วายุยังพูดเสียงแหบพร่าไม่จางหาย ลมหายใจเป่ารดซอกคอหอมกรุ่นกายแกร่งยังฝากฝังแนบแน่นไม่ห่างไปไหน
“พี่วา...” รามาวดีครางออกมาอย่างเสียวซ่าน เมื่อเขาวางร่างบอบบางลงบนที่นอนหนานุ่มร่างเขาทาบทับลงไปหา แก่นกายใหญ่โตที่อยู่ในกายเธอฝากฝังเข้าหา วายุจุมพิตเรียวปากหวานอีกครั้งอย่างหนักหน่วงและอ่อนหวานสลับกันเธอจูบตอบเขาอย่างน่ารัก จนวายุครางออกมาอย่างถูกใจ ริมฝีปากเริ่มเล้าโลมอีกครั้ง จูบระไปตามซอกคอหอมกรุ่นระเรื่อยลงมาบนทรวงอกนุ่ม สัมผัสเบาๆ และหนักหน่วงสลับกัน มืออีกข้างเคล้นคลึงเบาๆ และหนักหน่วงเช่นกัน ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่างบาง หญิงสาวบิดกายส่ายรับสัมผัสจากเขาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ไหว
วายุซุกซบจูบซับหญิงสาวจนหนำใจ จับร่างบอบบางขึ้นนั่งคร่อมบนร่างแกร่ง
“อุ๊ย!” รามาวดีอุทานเบาๆ แล้วหน้าแดง เมื่อวายุจับร่างเธอขึ้นนั่งคร่อมทับบนร่างของเขา แก่นกายของเขายังแนบแน่นอย
