“อยู่คนเดียวซะด้วย” วายุพูดกับตัวเอง เขาแตะลิ้นเลียริมฝีปากเบาๆ มองร่างอรชรแล้วรู้สึกกระหายอย่างประหลาด ถ้าทำได้เขาคงขย้ำเธอเสียตรงนี้ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่
“อุ๊ย!”รามาวดีอุทานอย่างตกใจเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง วายุจับร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า ใบหน้าหล่อ ออกไปทางสำอางก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างหลงใหล
“พี่วา” หญิงสาวดันหน้าของคู่หมั้นหนุ่มออก ใบหน้าหวานแดงซ่านไปหมด
“รู้ไหมว่าพี่คิดถึงแทบคลั่ง ทำไมพี่โทรหาถึงไม่ยอมรับสายล่ะครับ” วายุพ้อหญิงสาวเสียงพร่าอย่างน้อยใจ เรือนร่างหอมกรุ่นของเธอทำให้เขารู้สึกว่าเลือดในกายร้อนผ่าว
“พี่วาปล่อยก่อนเถอะค่ะ คุยกันเฉยๆ ก็ได้ ทำไมต้องกอดด้วย” หญิงสาวพยายามผลักไส แต่ดูเหมือนคู่หมั้นหนุ่มจะรัดร่างแน่นเข้าไปอีก
“น้องรินชอบทำท่ารังเกียจพี่อยู่เรื่อยเลย ขอพี่กอดหน่อยไม่ได้หรือยังไง ก็คนมันคิดถึงยังไงเราก็ต้องแต่งงานกัน” วายุรั
