- บทนำ –
1693 คำ
ภายในห้องที่แสนจะมืดสลัวมีเพียงแสงไฟจากหัวเตียงที่ให้ความสว่างเพียงเล็กน้อย อุณหภูมิที่ตั้งไว้ 23 องศาภายในนั้น ไม่ได้ทำให้ร่างหญิงสาวที่หอบหายใจรุนแรงคลายความร้อนรุ่มที่อยู่ในใจได้เลย
เสียงหอบกระเส่าของร่างเล็กดังขึ้นผะแผ่ว พร้อมกับร่างกายที่บิดม้วนไปมาด้วยความทรมาน เหงื่อในกายต่างพากันซึมออกจากผิวขาวเนียนจนเปียกชุ่มแนบชิดไปกับเสื้อบาง
"ทรมานเหรอ หืม?" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นตรงปลายเตียง หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเธอไม่ปฏิเสธว่าเธอกำลังทรมานร่างกายอย่างหนัก อารมณ์ทางเพศที่ถูกปลุกเร้าก่อนหน้านี้ทำเธอแทบเสียสติ
"พะ เพทาย..." ร่างเล็กเรียกชื่อเขาเสียงกระเส่า ข้อมือที่ถูกมัดด้วยเนกไทของเขามันเสียดสีจนขึ้นรอยแดงจางๆ
ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งพร้อมกับเอ่ย...
"ว่าไงสายฟ้า :)"
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้า
"สายฟ้า"
"..."
"ยัยสายฟ้า!!"
"ฮะ!?" เสียงเรียกของเพื่อนสาวดังขึ้นจนทำให้ร่างเล็กสะดุ้งออกจากภวังค์
"เป็นไรมากไหม ฉันเรียกแกตั้งนาน"
"ก็...เปล่า" เธอตอบเพื่อนสาวออกไปทั้งที่ในใจยังห่อเหี่ยว
เพื่อนสาวเพียงคนเดียวในคลาสเดินมานั่งข้างเธอ โดยที่เพื่อนร่วมคลาสคนอื่นๆ ต่างทยอยกันออกนอกห้องเมื่ออาจารย์เลิกคลาสพร้อมสั่งงานให้นิสิตเสร็จ
"แกยังนึกถึงเขาอยู่อีกเหรอ" ปุยฝ้ายถามเธอเสียงเรียบ คนที่เพื่อนสาวเอ่ยถึงก็คือแฟนเก่าของเธอที่เพิ่งจะเลิกกันตอนขึ้นปี 2 แถมหมอนั่นยังเรียนสาขาเดียวกับเธออีก
"ฉันไม่ได้คิดถึงเขาแล้ว..." เธอตอบไม่เต็มเสียงนัก พลางเบือนใบหน้าไปทางอื่น ไม่อยากสบตาเพื่อนสาวที่มองมาอย่างจับผิด
"สายฟ้ามองฉันสิ" ปุยฝ้ายจับใบหน้าสวยให้หันกลับไปจ้องตา พลางเอ่ยพูดกับเธอด้วยเสียงอ่อนโยน "แกโกหกใครก็ได้ แต่แกโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ"
"ฉันไม่ได้คิดถึงเขาแล้วจริงๆ นะฝ้าย" เธอตอบเพื่อนเสียงสั่น พลันน้ำตาก็ไหลเอ่อรอบดวงตา
"ผู้ชายแบบนั้นนะ แกเลิกไปก็ดีแล้ว เขาไม่เหมาะสมกับแกหรอก รีบลืมเขานะสายฟ้า"
"ฉันน่ะลืมเขาไปแล้ว แต่เห็นหน้าเขาทุกวันแบบนี้ ฉันโคตรเจ็บใจเลย" เธอบอกเพื่อนเสียงสั่นเครือ ทั้งที่เธอลืมเขาช่วงปิดเทอมขึ้นปี 2 ได้แล้วแท้ๆ แต่เมื่อเห็นหน้าเขาเธอกลับพูดไม่ออก เลิกกับเธอได้ไม่ถึงสองเดือนก็พาผู้หญิงคนอื่นมาควงโชว์ตอนวันเปิดภาคเรียนแบบนี้มันเกินไปจริงๆ
"ร้องไห้ให้พอแล้วเข้มแข็งเสีย" ปุยฝ้ายกอดเพื่อนสาวแน่น เธอรู้ว่าสายฟ้าเสียใจแต่ก็ไม่เท่าเจ็บใจเสียมากกว่า
"ฉันไม่อยากเจอหน้าเขายัยฝ้าย" เธอเอ่ยบอกเพื่อนสาว แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะไอ้หมอนั่นเรียนสาขาเดียวกับเธอ เวลาเข้าเรียนก็ต้องเจอหน้ากันอย่างเลี่ยงไม่ได้
"งั้นฉันว่าแกควรเข้าโครงการที่อาจารย์ประชาสัมพันธ์ไว้เมื่อกี้"
"หือ?" ขมวดคิ้วพร้อมกับผละออกจากอ้อมกอดเพื่อนสาว ไม่เข้าใจในสิ่งที่ปุยฝ้ายพูดสักเท่าไหร่
"ก็โครงการแลกเปลี่ยนที่อาจารย์อรวรรณ พูดเมื่อท้ายคาบวันนี้ไง" เธอขมวดคิ้วเพราะไม่ได้ฟังอะไรจากอาจารย์เมื่อท้ายคาบทั้งนั้น เพราะเอาแต่เหม่อลอยไปกับความคิดของตัวเอง
"ฉันไม่ได้ฟังอ่า •.•" เธอบอกเพื่อนสาวไปตามความจริง จนได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ แต่ปุยฝ้ายก็ยอมอธิบายต่อ
"โครงการที่เอานิสิตสาขาเราไปเรียนแลกเปลี่ยนกับมหา’ลัยพันธมิตรในเครือไง อาจารย์บอกว่าใครสนใจให้ไปสมัครด้วยตัวเอง ได้ไปเรียนที่มหา’ลัย G เชียวนะ"
มหา’ลัย G เป็นมหา’ลัยชื่อดังย่าน Center Town ซึ่งอยู่ใจกลางเมืองของมหานครแห่งนี้ และตั้งอยู่ห่างกับมหา’ลัยที่เธอเรียนอยู่พอสมควร ถ้าให้วัดเป็นระยะเวลาการเดินทางก็เกือบ 1 ชั่วโมงเชียวนะ
"แกจะให้ฉันสมัครเหรอ?" เธอถามเพื่อนสาวออกไป
"ถ้าแกไม่อยากเห็นหน้าไอ้อาทิตย์ แกก็ต้องสมัคร ไปแลกเปลี่ยนแค่เทอมเดียวเอง"
"แต่ฉันไม่มีเพื่อนอยู่ที่นั่นเลยนะ" เธอไม่รู้จักใครในมหา’ลัย G ด้วยซ้ำ
"แล้วไงล่ะ หน้าตาแบบแกหาเพื่อนใหม่ได้สบายอยู่แล้ว เชื่อฉันสิ"
"..."
"ถ้าแกไม่ไปก็ทนเจ็บกับการมองดูแฟนเก่าเอาแฟนใหม่มาเย้ยอยู่แบบนี้"
"ยัยฝ้ายยยย :(" เธอร้องโอดครวญกับถ้อยคำจี้ใจดำของเพื่อน
"แกไปเทอมเดียวยัยฟ้า กลับมาแกอาจลืมเขา หรือไม่ก็อาจมีแฟนเป็นหนุ่มหล่อต่างมหา’ลัยก็ได้นะ"
"เว่อร์ละ" เธอยิ้มอย่างเก้อเขิน ไม่ได้ยิ้มเพราะจะหาแฟนต่างมหา’ลัย แต่ยิ้มให้กับเพื่อนสาวที่พยายามทำให้เธอลืมแฟนเก่าต่างหาก
"ยิ้มแล้ว :)"
"ขอบใจแกมากนะฝ้าย" เอ่ยบอกเพื่อนอย่างซึ้งใจ เพราะปุยฝ้ายคือเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของเธอ เพื่อนที่รู้ใจเธอที่สุด
"อือ แกกลับไปตัดสินใจก่อนก็ได้นะ แล้วเดี๋ยวอย่างไร ฉันจะพาแกไปสมัครเอง" ปุยฝ้ายยิ้มให้เพื่อนตัวเล็ก พร้อมกับดึงมือเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังประตูห้อง แต่ก็โดนสายฟ้ากระตุกมือรั้งไว้เสียก่อน
"ฉันไม่กลับไปคิดแล้ว"
"หือ?" ปุยฝ้ายเอียงคอให้เพื่อนพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างงุนงง
"ฉันจะสมัครวันนี้เลยยัยฝ้าย"
โครงการแลกเปลี่ยนระหว่างมหา’ลัยเริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ โดยมีนิสิตที่ผ่านการคัดเลือกเพียงหนึ่งคนต่อหนึ่งสาขาเท่านั้น ซึ่งเป็นโชคดีของเธอที่เป็นเด็กเรียนดี จึงผ่านการพิจารณาจากอธิการบดีของมหาวิทยาลัยไปอย่างง่ายดาย โดยระยะเวลาในการแลกเปลี่ยนอยู่ที่หนึ่งภาคเรียนหรือก็คือประมาณห้าเดือน
และเธอคิดว่าเธอตัดสินใจถูกแล้วแหละที่ลองออกมาเจออะไรใหม่ๆ บ้าง เพราะจะได้ลืมคนอย่างอาทิตย์เสียที ไม่สิ พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูก เธอน่ะลืมหมอนั่นได้แล้ว แต่ไม่อยากเห็นหน้าเขาก็เท่านั้น มันรำคาญจิตใจเธอเกินไป
"สายฟ้า แกจะย้ายเข้าหอใหม่วันนี้ใช่ไหม"
"อือ" เธอตอบเพื่อนสาวออกไปในขณะที่เริ่มเก็บของใช้ส่วนตัวบางส่วน เพื่อย้ายเข้าไปอยู่หอใหม่ในวันนี้
"แกจะเอาไปหมดเลยไหม"
"ไม่อ่า เอาไปเฉพาะที่จำเป็นก็พอ"
"งั้นระหว่างนี้ฉันพาแฟนมาอยู่เป็นเพื่อนได้ไหมง่า *0*" ปุยฝ้ายเอ่ยถามเสียงใสพร้อมกับทำสายตาเป็นประกายใส่เธออย่างออดอ้อน จนเผลอหัวเราะออกมากับความน่ารักของเพื่อน
"ได้สิ" ปุยฝ้ายคงเหงาน่าดูเมื่อไม่มีเธออยู่ด้วย และเธอคงเหงาเช่นเดียวกันเมื่อไม่มีเพื่อนสาวคนนี้
"แกโอเคใช่ไหม" เพื่อนสาวถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าสายฟ้าทำหน้าเศร้าเล็กน้อย
"แกโทรหาฉันได้ตลอดนะ ว่างๆ ก็ชวนฉันไปเที่ยวด้วยล่ะ"
"อือ ฉันต้องคิดถึงแกมากแน่ๆ เลยยัยฝ้าย" เธอกอดเพื่อนสาวแน่น เมื่อคิดว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกตั้งเกือบห้าเดือน อีกทั้งยังไม่รู้ว่ามหา’ลัย A กับมหา’ลัย G จะเรียนหรือสอบเหมือนกันหรือเปล่า เธอคงต้องปรับตัวเยอะและอาจต้องห่างกับเพื่อนสาวชั่วคราว...
ปุยฝ้ายมาส่งเธอหน้าหอพักที่ติดต่อไว้เมื่อไม่กี่วันก่อน โดยที่เพื่อนสาวจะขึ้นไปส่งข้างบนแต่เธอก็ห้ามปรามไว้เสียก่อนเพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว กว่าจะกลับไปถึงหอเก่าก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมงยิ่งรถติดแบบนี้จะยิ่งเป็นอันตราย ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนเพียงคนเดียวที่มี เธอจึงเลือกที่จะขนของขึ้นบนหอพักเพียงคนเดียว
"อ้าวหนู มาเสียดึกเลยนะ" เจ้าของหอพักกล่าวทักทายคนตัวเล็ก พร้อมกับยื่นกุญแจมาให้
"ขอบคุณค่ะป้า"
"โชคดีของหนูนะที่มาจองไว้ มันเหลือสองห้องสุดท้ายพอดี วันนี้ก็มีหนุ่มย้ายมาอยู่แล้วเหมือนกันนะ ข้างห้องหนู"
"อ้อค่ะ แหะๆ" เธอยิ้มแห้งใส่ป้าเจ้าของหอพัก อย่างคนไม่รู้จะตอบกลับว่าอย่างไร ก่อนจะเดินหนีขึ้นลิฟต์ไปอย่างทุลักทุเลเพราะของใช้ที่ถือมันแทบจะยกไม่ไหว
เธอมองหมายเลขห้องที่ปรากฏชั้น 5 ห้อง 506 ซึ่งอยู่เกือบจะริมสุดของอาคาร ร่างเล็กได้แต่หอบเอาสัมภาระที่ดูพะรุงพะรังเดินทอดน่องผ่านประตูห้องแล้วห้องเล่า จนในที่สุดเธอก็ถึงห้องตัวเองจนได้ ร่างเล็กหอบหายใจเข้าปอดถี่ๆ เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นข้างขมับ
สายฟ้ายกมืออันสั่นเทาเพราะความเหนื่อยไขกุญแจเข้าห้องแต่...
แกร๊กๆๆ
"หือ?" เธอครางในลำคออย่างงุนงง เพราะกุญแจมันไขไม่ได้
เธอถอนหายใจอีกครั้งรู้สึกโมโห พร้อมกับขัดใจ เธอเหนื่อยกับการลากสัมภาระไม่พอ ยังต้องเหนื่อยกับการไขกุญแจอีกเหรอ
ปัง!
"ทำไมไขไม่ออกวะเนี่ย" เธอใช้กำปั้นทุบเข้าไปยังประตูห้องทันที เพราะรู้สึกเหนื่อยกับมันจนทนไม่ไหวแล้ว แต่จู่ๆ ประตูห้องที่เธอคิดว่าเป็นห้องตัวเองก็ถูกเปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง ผมดำขลับลู่ไปตามใบหน้าเหมือนจะเพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ เพราะผมเขาดูเปียกชื้นและไม่เป็นทรงสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หน้าตาของคนตรงหน้าดูหล่อน้อยลงแต่อย่างใด
"มีปัญหาอะไร?" เสียงทุ้มของคนตรงหน้าถามเธอขึ้น สายตาดุดันของเขาตวัดมองเธอนิ่ง
- ผู้เขียน
