แม้ว่ามันจะเป็นการกระทำที่ดูอ่อนแอ การกระทำที่ดูขี้คลาดและหนีปัญหา แต่สำหรับปัญหาเรื่องนี้หทัยยากลับไม่กล้าพอจะสู้มันจริงๆ สุดท้ายเธอก็เก็บของสำคัญของเธอออกจากบ้านของกรฉัตรหลังจากริชาออกจากห้องเธอไปทันที
แต่ไม่ใช่เพราะว่าเธอออกมาเพราะคำพูดของริชาหรอกนะ เธอลังเลกับเรื่องนี้ตั้งแต่ขับรถออกจากบริษัทของกรฉัตรแล้วเพียงแต่เธอยังสับสนและลังเลจนตัดสินใจไม่ได้ พอได้ยินสิ่งที่ริชาพูดให้เธอฟังมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้เธอตัดสินใจได้ง่ายขึ้น ต่อให้เรื่องที่ริชาพูดจะจริงหรือโกหกเธอก็ไม่สน เพราะอย่างหนึ่งที่หทัยยาตัดสินใจออกมาก็คือ ทุกคนปิดบังและโกหกเธอมาตลอดนั่นเอง
“ถ้าทรมานมากก็เล่ามันออกมาเถอะ” ปราณพูดขึ้นหลังจากนั่งอยู่กับหทัยยาร่วมชั่วโมงตั้งแต่เธอมาถึงห้องของเขาแล้วไม่พูดอะไรนอกจากขอหลบอยู่ที่นี่สักพักนั่นเอง
“เราจะสามารถอยู่กับคนที่โกหกเราตั้งแต่รู้จักกันจนถึงทุกวันนี้ได้ไหม” น้ำเสียงเลื่อนล
