“พี่คิดว่าตัวเล็กต้องทำยังไงต่อไปดี” หทัยยาเอ่ยถามปราณขึ้นหลังจากเธอรู้สึกเก็บความรู้สึกพวกนี้ไว้คนเดียวไม่ไหวอีกต่อไป แม้จะอายที่ต้องเล่าอะไรแบบนี้ให้คนอื่นฟัง แต่สุดท้ายเธอก็เลือกจะเล่ามันออกมาอย่างทนไม่ไหว
“มีสองทาง เธอพร้อมจะเดินออกมาจริงๆ หรือว่าเธอจะอยู่เพื่อแย่งชิงแบบนั้นต่อไป” ปราณที่ได้ฟังหทัยยาเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังก็แทบไม่อยากเชื่อ แต่พอได้ฟังก็รู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้า
“ตัวเล็กเกิดมาไม่มีใครเลย ก็มีแค่พี่กรที่เป็นทุกอย่างของตัวเล็ก แม้ว่าตัวเล็กจะโกรธหรือไม่พอใจหลายๆอย่างที่เขาทำ แต่ตัวเล็กก็ยอมรับอย่างโง่ๆเลยว่าตัวเล็กไม่อยากเสียเขาไป” สิ่งที่กรฉัตรพูดกับเธอมาตลอดมันคือความจริง ที่เขาบอกว่าเธอคือโสภณวิบูรณ์ เธอเป็นของเขาและต้องเป็นตลอดไป เพราะในใจของเธอมันยกให้เขาเองทั้งหมด
เขาคือที่พึ่ง ที่พักพิง คือความสุข ความปลอดภัย เขาคือคนเดียวในชีวิตเธอเลยจริงๆก็ว่าได้ จะบอกว่าเธ
