“พอๆ กูอาย พอแล้ว!” ฉันร้องห้ามเพื่อนเพราะอายจนอยากจะมุดหน้าลงดิน “กูจะลาออกจากโรงเรียน กูอายไอ้ปอนด์ จากที่มันไม่เห็นกูในสายตา ตอนนี้มันคงเกลียดกูเข้าไส้แล้ว กูไม่น่าใช้ชื่อมันเป็นพระเอกเลยอ่ะ”
“มันไม่ได้ชื่อปอนด์คนเดียวซะหน่อย”
“แต่ใครอ่านก็รู้ว่าคือประธานนักเรียน ไม่งั้นมันจะหายไปเหรอ ตั้งแต่กูโดนแฉเมื่อสามวันก่อน มันก็ไม่ยอมมาโรงเรียนอีกเลย มันคงอายมาก”
ฉันแอบรู้สึกผิดนะ ที่สร้างความอับอายให้ผู้ชายคนนั้น แต่ฉันก็ไม่กล้าไปขอโทษเขาหรอกนะ ไม่มีหน้าจะไปสู้หน้าเขาได้หรอก
“เอาเหอะมึง อย่าคิดมาก” เอมตบบ่าให้กำลังใจ “เดี๋ยวพอพวกแม่งมีเรื่องใหม่ๆให้นินทานะ พวกมันก็ลืมเรื่องมึงละ”
“เดี๋ยวกูปล่อยข่าวให้ว่ามึงแค่เขียนนิยาย ไม่ได้หมายถึงใครทั้งนั้น”
“อือ ขอบใจนะแป้ง ขอบใจพวกมึงมากนะ”
“ว่าแต่ มึงยังไม่เคยเยกับผู้ชายนี่” นัตตี้ตั้งข้อสงสัย “แล้วทำไมบรรยายบทเซ็กซ์ได้วะ”
“มันก็ดูเอาจากหนังโป๊
