ชีวิตต้องก้าวต่อไป
859 คำ
ตอนที่ 5
มณีมันตราหยิบเงินมัดนั้นขึ้นมาดู ก็ปรากฏว่ามันเป็นจำนวนที่มาก เดาด้วยสายตาน่าจะราว ๆ หนึ่งล้านบาท หญิงสาวรีบหยิบเงินเข้ากระเป๋าเธอตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่ใช้และจะหาทางเอาเงินจำนวนนี้ไปคืนเขาให้ได้ จากนั้นเธอก็รีบโทรหาสุวิมลให้นั่งแท็กซี่มารับเธอ พอเพื่อนสาวมาถึงมณีมันตราก็โผเข้ากอดเพื่อน เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น สุวิมลจึงรีบปลอบเพื่อนอยู่สักครู่และกลัวว่าคนขับแท็กซี่จะคอยนาน เธอจึงบอกเพื่อนว่ามีอะไรให้ไปคุยกันต่อที่ห้องของเธอ สุวิมลนั่งปลอบมณีมันตราก่อนจะถามเพื่อนว่าจะเอายังไงต่อไป
“สรุปแกจะแจ้งความมั้ย”
“แจ้งยังไงล่ะ หลักฐานอะไรก็ไม่มี รู้แต่ชื่อเค้าเองจะไปทำอะไรได้”
“ถามจริง ๆ เค้าไม่ได้ข่มขืนแกใช่มั้ย”
"ฉันสมยอมเขา" เธอตอบด้วยความไม่มั่นใจ
“แกร้องไห้แค่ครั้งนี้ก็พอแล้วนะ...ต่อไปแกจะต้องไม่ร้องไห้อีก...รู้มั้ย”
“ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้าสิ อีกเดือนเดียวพวกเราก็จะเรียนจบแล้ว มาเร่งทำงานวิจัยกันเถอะนะ..อย่าไปคิดมากเลย” สุวิมลพยายามปลอบเพื่อน
“โอเคเพื่อน” สุวิมลปาดน้ำตาให้เพื่อนก่อนจะดึงมณีมันตราเข้าไปกอด
“สุ!!!..เรื่องนี้แกอย่าบอกใครนะ ฉันขอร้อง”
“ได้สิ ฉันจะไม่บอกใคร ฉันสัญญา”
“แล้วเงินจำนวนนี้ล่ะ แกจะเอาไปคืนให้เขาได้อย่างไร” มณีมันตรามองหน้าเพื่อน ก่อนที่สุวิมลจะให้คำแนะนำต่อไป
“ฉันว่าแกอย่าเก็บเอาไว้กับตัวเลย เงินมากมายขนาดนั้น มันอันตรายนะ”
“งั้นเดี๋ยวสาย ๆ ฉันจะเอาไปฝาก” มณีมันตราบอกกับเพื่อน
8.30 น.
มณีมันตราเดินเข้าไปธนาคารแล้วฝากเงินจำนวนหนึ่งล้านบาทกับธนาคาร ระหว่างที่เงินจำนวนนั้นอยู่ในเครื่องนับเงิน เตชทัตน้องชายก็ได้โทรหาเธอเพื่อให้มณีมันตรามาประกันตัวเขา มณีมันตราตัดสินใจฝากเงินเอาไว้เพียงแค่เก้าแสนบาท เธอหยิบเงินหนึ่งแสนบาทที่ธนาคารคืนให้เข้ากระเป๋า ก่อนจะรีบเดินทางไปที่สถานีตำรวจทันที พอเข้าไปก็เห็นน้องชายยืนร้องไห้อยู่ในห้องขังภายในสถานีตำรวจ หลังจากนั้นเธอก็รีบโทรบอกมารดาให้มาที่สถานี้ตำรวจด้วย เพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ที่จะต้องปิดบังอะไร แต่มารดาของเธอก็ไม่ได้บอกผู้เป็นบิดาเพราะกลัวบุตรชายจะถูกลงโทษ
“แม่ครับ...แม่อย่าบอกพ่อนะครับ..ฮื้อ ๆๆ”
“จ้ะ ใจเย็น ๆ นะลูก แม่ไม่บอกๆ ” จินดารีบปลอบเตชทัตบุตรชาย
มณีมันตราใช้เงินที่ได้มาประกันตัวน้องชายไปห้าหมื่นบาท จินดามารดาของเธอคิดว่าบุตรสาวคงจะหลับนอนกับเสี่ยกำธรไปแล้วเพราะหายไปทั้งคืน..จึงไม่คิดจะถามให้เป็นความผิดของตัวเอง ก่อนจะคิดไปว่าเสี่ยกำธรนี่ก็สายเปย์ไม่เบาเหมือนกันขนาดให้เงินแม่มาแล้ว ก็ยังอุตส่าห์ให้เงินบุตรสาวอีก
“พี่มันตรา อย่าไปบอกคุณพ่อนะครับ ผมกลัวท่านจะลงโทษ”
“เอาน่าเต้!!! พี่กับแม่ไม่บอกคุณพ่อหรอก” จินดารีบบอกลูกชาย ทั้งที่มณีมันตรายังไม่ทันได้พูด เธอถอนหายใจเบา ๆ และอยากจะบอกว่าที่น้องชายเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่นั่นแหละที่ตามใจน้อง ตามใจจนเตชทัตเสียคน
“แล้วเต้จะให้พี่บอกกับพ่อว่ายังไง ที่เต้หายไปทั้งคืน” มณีมันตราเอ่ยขึ้น
“แกก็หายไปทั้งคืนเหมือนกันแหละยัยมันตรา ดีแต่ว่าน้อง” จินดาต่อว่าลูกสาวทันที
“แต่แม่คะ!!!”
“หุบปากของแกเลยนะ แล้วเงินที่ได้มาเมื่อคืนน่ะ มันก็ควรเป็นของฉันสิ” จินดารีบทวงเงินที่เหลือจากบุตรสาวอีกห้าหมื่นบาทเพราะเห็นเมื่อสักครู่ว่ามณีมันตราเอาเงินสดในกระเป๋าประกันตัวน้องชาย แถมยังเหลืออีกมาก
มณีมันตราไม่อยากมีปัญหากับมารดาเธอจึงยอมยื่นเงินที่เหลือให้มารดาไป ทั้งที่เธอตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเอาไปคืนให้ภาณุภัทร์ แล้วถ้าเธอได้เจอเขาอีกครั้งเธอจะหาเงินอีกแสนบาทที่ไหนไปคืนเขากันล่ะ!
“คราวหลังก็อย่าไปคบมันอีกนะ ไอ้พวกเพื่อนที่ชวนไปมั่วสุมเสพยาน่ะ” มณีมันตราตักเตือนเตชทัตน้องชาย ระหว่างที่นั่งรอกันอยู่สองคน
“ครับ” เด็กหนุ่มก้มศีรษะสำนึกผิด พอมารดาออกมาจากห้องน้ำ ทั้งสามคนก็กลับบ้านไปพร้อมกัน
มณีมันตราเดินเข้าบ้านพร้อมแม่และน้องชาย เธอกลับมานอนที่ห้องแล้วพยายามนึกทวทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืน
- ผู้เขียน
