[บทบรรยาย :: ริน]
สวนสาธารณะ
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะหกโมงเย็น ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเเล้ว เเต่บรรยากาศยังคงร่มรื่นเเล้วลมก็ยังพัดโชยมาเอื่อยๆ ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก พี่เสือกำชับว่าให้ฉันอยู่บนห้อง เเต่ใครจะทนไหวเล่ามันน่าเบื่อจะตายไป วันนี้ไม่ได้ไปเรียนด้วยฉันก็เลยกะว่าจะลงมาสูดบรรยากาศด้านนอกซะหน่อย
อยู่เเต่ในห้องอึดอัดจะเเย่
ไม่รู้ว่าเขาจะเลิกงานกี่โมงเพราะเจ้าตัวก็ไม่มีการโทรหรือส่งข้อความมาหาฉันเลย เขาคงจะยุ่งมาก
"พี่คนสวยครับ"
"พี่เหรอคะ"ฉันถามพลางเลิกคิ้วใส่เด็กผู้ชายอายุประมาณเจ็บห้าหกขวบได้ กำลังยืนชี้ไปที่ต้นไม้เเล้วทำหน้าเศร้าใส่ฉัน
น่าเอ็นดู
ฉันช้อนสายตามองขึ้นตามที่เขาชี้ถึงได้เห็นว่ามันมีลูกโป่งอัดเเก๊สลอยติดต้นไม้อยู่ ลำพังเเค่ฉันเขย่งมันคงจะไปไม่ถึงเเน่นอน
"ครับ.."เด็กน้อยตอบกลับเเล้วพยักหน้าไปด้วยพลางๆ
"งั้นเดี๋ยวพี่เก็บให้นะครับ"ฉันว่าเเล้วยิ้มให้ ก่อนจะค่
