ตอนที่ : 04 เงาตามตัว
1525 คำ
มหาวิทยาลัยAA
"พี่พริมครับ"
"....." ฉันได้แต่อุทานในใจ 'เขาอีกแล้วเหรอ' เจอกันที่บ้านทุกวันก็ว่าเหนื่อยแล้วนะ นี่ต้องมาเจอเขาที่นี่อีก
ไม่สิ เขาตั้งใจมาดักรอที่นี่ วันไหนเรียนเสร็จก่อนก็จะมาอยู่ที่นี่จนกว่าจะเลิกเรียนพร้อมกัน เขาจะขับรถมอเตอร์ไซค์ตามรถรับส่งที่ฉันนั่งไปจนถึงบ้าน พอถึงปากซอยหน้าบ้านเขาก็จะลงรถ และจูงมอเตอร์ไซค์เดินเข้าบ้านพร้อมกัน จนฉันไม่ไหวกับการกระทำของเขา สุดท้ายก็ได้นั่งซ้อนท้ายไปนั่นแหละ
นับวันเขายิ่งตามฉันเหมือนเงาตามตัว นอกจากเรียน และแยกกันนอนบ้านใครบ้านมัน มีที่ไหนบ้างที่เราจะไม่เจอกันเลย นี่ฉันก็ไม่รู้จะโกหกเพื่อนว่ายังไงแล้วเนี่ย
"ผมซื้อนมสดมาให้ครับ" เขายื่นแก้วน้ำมาให้ฉัน มาครั้งไหนต้องมีของติดไม้ติดมือมาตลอด
"ราม เมื่อไหร่นายจะเลิกมายุ่งกับพี่ เลิกมาที่นี่ได้แล้ว"
"ทำไมครับ ผมแค่มาเล่นเฉยๆ มาปกป้องพี่ไงครับ"
"นายนี่มัน..."
"กินให้อร่อยนะครับ ผมจะนั่งรอที่เก้าอี้ครับ"
"....." ฉันถอนหายใจแรง ก่อนจะเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน ที่นั่งอยู่อีกมุมนึงหน้าคณะ
เด็กวิศวะที่อื่นเข้ามาที่นี่ก็ไม่แปลกที่มีแต่คนมอง ฉันไม่รู้จะหลบสายตาใครยังไงแล้ว
"อีพริม น้องข้างบ้านคนนั้นมาหามึงอีกแล้วอ่อ?" แอลถาม
"อืม.."
"ถามจริง มีซัมติงไรป้ะเนี่ย" เฟรมถาม แล้วแม่งชอบตั้งคำถามอะไรแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ถามไม่รู้นิสัยเพื่อนของตัวเองเลยหรือไง
"ซัมติงบ้าบออะไร"
"ผู้ชายมาจีบ ซื้อของมาให้ มึงแทบไม่แตะเลย ส่วนใหญ่ยกให้เพื่อน ไม่ก็ให้น้องๆ ที่คณะ แต่ทุกครั้งที่เด็กข้างบ้านมึงซื้อของมา มึงกินหมดไม่เหลือ แถมไม่แบ่งเพื่อนด้วยไม่ให้คิดได้ไงวะ" โอ๋พูดขึ้นมา
ที่ผ่านมาเวลาใครซื้อของให้ ฉันจะแบ่งให้เพื่อนๆ กินตลอด เพราะบางอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบกิน และก็ไม่ได้อยากกิน ไม่รู้จะเอากลับบ้านทำไมเหมือนกัน เลยเอาแบ่งให้เพื่อนๆ ให้น้องที่คณะกินนั่นแหละดีแล้ว
ส่วนของราม ขนมหรือน้ำ ที่เขาซื้อมาให้ มันอร่อยถูกปาก เพราะหมอนี่รู้ดีว่าฉันชอบกินอะไร เลยชอบซื้อแต่ของพวกนั้นมา และฉันก็เลยไม่ได้แบ่งให้ใครเพราะมันคือของอร่อยที่ชอบมาก
"กูว่าน้องเค้าชอบมึงว่ะ" เฟรมพูดขึ้น
"แค่ก แค่ก"
"นั่นดิ กูก็คิดแบบเฟรมนะ ถ้าไม่ได้ชอบจะมาหาทำไมที่มหาลัยทุกวันแถมกลับบ้านพร้อมกันด้วย" โอ๋พูด ทำให้แอลหยักหน้าเห็นด้วยเหมือนกัน
"แฮ่ม! กูบอกแล้วไงว่าบ้านเราอยู่ใกล้กัน จะกลับพร้อมกันก็ไม่แปลก"
"แล้วทำไมมึงถึงไม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์น้องไปล่ะ บ้านอยู่ใกล้กันไม่ใช่รึ?" เฟรมพูด
"กูไม่อยากเป็นเป้าสายตา แค่นี้ก็ปวดหัวกับสายตาคนอื่นจะแย่แล้ว"
"ชิชิ ทำเป็นเอาเรื่องอื่นมาอ้าง เขินก็พูดมาเถ๊อ~" แอลมองฉันแล้วยิ้มหวาน
"พวกมึงก็นี่นะ นอกจากเป็นนักศึกษาแล้ว ไม่ทราบว่ารับจ๊อบเป็นสายสืบด้วยหรือไงจ๊ะ"
อดไม่ได้จริงๆ ที่จะรู้สึกหมั่นไส้ พวกนี้นี่ก็กระไรนะ เห็นใครตามจีบหน่อยไม่ได้ เป็นอันต้องล้อตลอด อย่าให้มีบ้างละกัน จะเล่นคืนให้สาสมเลย
"แต่จะว่าไป น้องมันก็หล่อนะเว้ย ผมขาวๆ หุ่นล่ำๆ กล้ามเป็นมัดๆ สเปกอ่า" โอ๋พูดพร้อมกับทำหน้าตาเหมือนหิว
"น้องมันไม่ชอบของโบราณหรอก เดี๋ยวตำรวจจับ ข้อหาทำลายวัตถุโบราณ"
"หืม อีเฟรม มึงนี่นะ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า"
นั่งมองพวกเพื่อนๆ มันหยอกกัน ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะขำ แต่ก็แอบคิดตามนะ รามน่ะหล่อเลย หุ่นดีมาก ล่ำมาก อย่างกับคนเล่นกล้ามมา หุ่นนายแบบมาก ถ้าได้เป็นดาราหรือนายแบบถ่ายแบบนะฉันว่าผ่านเลย เพราะน่าจะเป็นคนที่ดูแลรักษาสุขภาพตัวเองพอสมควรเลยล่ะ
"พวกมึงหยุดหัวเราะกันเลย กูว่าน้องเค้าล็อคมงแล้วนะ พี่สาวคนสวยข้างบ้านคนนี้คนเดียวจ้า" เฟรมพูดจบ ทุกคนก็หันมามองฉัน
"เอ้า อะไรของพวกมึงเนี่ย ไหงมาที่กูล่ะ"
"เพราะมึงแหละ ทำกูอกหัก หลายครั้งแล้วนะ" โอ๋พูดเหมือนงอน แต่ก็นะ มันอกหักจากผู้ชายหลายคนที่เข้ามาจีบฉันหลายครั้งแล้ว แต่ไม่ได้ล็อคมงอะไรทั้งนั้นแหละ ยังไม่รู้เรื่องเลย ว่าเขามาชอบตอนไหนจีบตอนไหน
"บ้าบอจริงพวกนี้"
เรานั่งคุยกันจนกระทั่งได้เวลาเข้าเรียนคลาสสุดท้าย หลังเลิกเรียนเราก็แยกย้ายกันกลับเหมือนอย่างเคย ชีวิตมหาลัยมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย เพราะฐานะทางบ้านของฉันก็ไม่ได้แย่จนต้องทำงานพาร์ทไทม์ อีกอย่างต่อให้ฉันอยากทำพ่อก็ไม่ให้ทำอยู่ดี เพราะงานพาร์ทไทม์ส่วนใหญ่ต้องทำกลางคืน ซึ่งพ่อเป็นห่วงความปลอดภัยของฉันมาก
..ขณะที่กำลังกลับบ้าน
"มารอพี่แล้วกลับพร้อมกันทุกวัน ไม่เป็นห่วงคุณยายบ้างหรือไง"
"เป็นห่วงครับ แต่คุณยายชอบไปอยู่วัด กว่าจะกลับก็เย็นๆ นู่น"
ก็จริงอย่างที่รามว่า คุณยายดอกไม้ชอบไปอยู่ที่วัด เหมือนกับคุณยายของฉันก่อนที่ท่านจะเสีย คุณยายชอบเข้าวัดมาก คุณยายบอกว่าแก่แล้วที่พึ่งทางใจทางเดียวก็คือวัด มันทำให้รู้สึกสงบ รู้สึกว่าชีวิตของเราก็มีแค่นี้ ไม่เสียดายถ้าตัวเองต้องตาย เพราะที่ผ่านมาทำดีที่สุดแล้ว
"แล้วนายไม่รีบกลับมาเตรียมกับข้าวกับปลารอคุณยายหรือไง"
"ก็นี่ไงครับ กลับถึงบ้านเดี๋ยวก็ทำกับข้าวหุงข้าวไว้ให้ยายเลย"
"แม่พี่ น่าจะมีกับข้าวแบ่งไว้ให้แล้วล่ะ" ฉันพูดได้โดยไม่ต้องเดาเลย เพราะมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แม่บอกว่าแบ่งให้คุณยายไปเถอะ เพราะตอนที่คุณยายยังแข็งแรงดีแกก็ชอบทำขนมทำกับข้าวแบ่งมาให้อยู่ทุกวัน ช่วยดูแลกันไปอย่างน้อยก็เพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน
"ขอบคุณนะครับ แม่พี่ยังใจดีเหมือนเดิมเลย"
"ขอบคุณอะไรกัน ตอนที่คุณยายยังแข็งแรง คุณยายก็ชอบทำขนมทำกับข้าวมาฝากอยู่บ่อยๆ"
"อืม คืนนี้พี่เปิดหน้าต่างได้ไหมครับ"
"ทำไม?"
"ผมอยากเห็นหน้าพี่ แค่เปิดไว้ก็ได้ เวลาผมนั่งทำงาน จะได้มีแรง"
"อย่าให้มันมากนัก"
"นะครับพี่พริม"
"....." ฉันไม่ได้ตอบ เพราะเราสองคนเดินมาถึงบ้านพอดี ฉันเองก็รีบเดินเข้าบ้านของตัวเอง
"พ่อแม่ สวัสดีค่ะ"
"หวัดดีจ้ะลูก"
"พริมคงไม่ได้ลงมากินข้าวเย็นด้วยกันนะคะ แต่ดึกๆ คงลงมา"
"งานเยอะเหรอลูก"
"นิดหน่อยค่ะแม่อยากรีบทำให้เสร็จ ไม่อยากให้มันดึก"
"จ้ะ งั้นเดี๋ยวแม่จะแบ่งไว้ให้นะ"
"ขอบคุณค่ะ"
ชีวิตฉันโคตรโชคดีเลย เพราะไม่ว่าจะทำอะไรแม่จะไม่ตั้งคำถามเลย ไม่ว่าแม่หรือพ่อ พวกเขาจะเคารพการตัดสินใจของฉัน ยังไม่หิวข้าวยังไม่อยากกิน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร ก็จะไม่ถูกบังคับ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของฉันที่จะไม่อยากทำในเรื่องนั้นๆ
ฉันรีบเดินขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะเปิดม่านหน้าต่างของตัวเอง และชะโงกหน้าไปดูเล็กน้อย เห็นรามมันกำลังยืนยิ้มอยู่ที่หน้าต่างเหมือนกับคนบ้า ให้ตายสิ เด็กนี่ทำไมถึงมีอิทธิพลอะไรกับฉันขนาดนี้นะ หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น เป็นเงาตามตัวอยู่ตลอดเลย
@ตกดึก
"หาววว~"
คลิ๊ก~
คุณได้รับข้อความใหม่
ราม : ง่วงก็นอนสิครับ พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ
กำลังง่วงจริงๆ แหละ แต่พอได้อ่านข้อความก็ตาสว่างเลย เพราะลืมไปเลยว่าฉันเปิดหน้าต่างอยู่ หมอนั่นต้องเห็นที่ฉันอ้าปากหาวแน่ๆ หึย น่าอายชะมัดเลย
ราม : กินข้าวหรือยังครับ
พริม : ถามทำไม
ราม : ถ้ายังไม่ได้กิน ผมจะขับรถพาพี่ไปกินก๋วยเตี๋ยวที่หน้าปากซอย
พริม : ไม่เป็นอะไร แม่พี่แบ่งกับข้าวไว้ให้แล้ว
ราม : กับข้าววันนี้อร่อยมากเลยครับ คุณยายชมใหญ่เลย ฝากขอบคุณแม่พี่ด้วยนะครับ
พริม : อื้ม นายทำไมยังไม่นอน?
ราม : ก็พี่ยังไม่นอน ผมอยากอยู่เป็นเพื่อน
พริม : เข้านอนได้แล้ว ฝันดีนะ
ราม : ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ คนสวยของผม ^w^
- ผู้เขียน
