BY: บังอร
เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อย ๆ ขยับเปิดออกช้า ๆ เมื่อยามความเย็นยะเยือกพัดผ่านผิวกาย ผมตื่นขึ้นมาอย่างงงงวยท่ามกลางความมืดและพบว่าที่นี่คือสุสานที่ภูสมิง
คำถามมากมายผุดเข้ามาในหัวจนรู้สึกปวดหนึบ สิ่งที่ผมต้องการไขให้กระจ่างโดยเร็วที่สุดนั่นคือ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน
พอรู้สึกตัวผมก็เริ่มดันตัวเองลุกขึ้นยืน แต่ก็พบว่าขามันดันขยับไม่ได้ ความรู้สึกมันเหมือนมีมือนับสิบมาจับขาไว้ แต่พอก้มลงไปมองกลับไม่เห็นอะไรเลย พอจะตะโกนให้ใครได้ยินกลับพบว่าตอนนี้ไม่มีแม้แต่เสียงที่เปล่งออกมา ผมพยายามร้องตะโกนสุดเสียงอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ผล ความรู้สึกสิ้นหวังไหลย้อนกลับมาทำร้ายผมอีกครั้ง น้ำตาแห่งความอ่อนแอเริ่มทะลักออกมาด้วยความหวาดกลัว
ผมจำเรื่องราวคร่าว ๆ ได้ว่าโดนผีตนหนึ่งหลอกให้เดินเข้ามาในป่า พอคิดได้แบบนั้นมันก็ยิ่งรู้สึกเสียใจที่ผมไม่เชื่อฟังคำพี่แผน ผมมันโง่เอง...
ป่านนี้เขาจะรู้หรือย
