BY: ชบา
เมื่อใดก็ตามที่เราเริ่มจะตัดใจ สวรรค์ก็มักจะส่งบททดสอบมาท้าทายเราอยู่เสมอ
ผมถูกบังคับให้อพยพออกมาจากหมู่บ้าน เราทุกคนต้องได้ออกมาใช้ชีวิตของตัวเอง ปิดตำนานรังโจรที่เป็นบ้านของพวกเราชาวภูสมิง แอบใจหายอยู่ไม่น้อย แต่อีกใจก็รู้สึกยินดีที่ทุกคนจะได้ออกจากความแค้นและใช้ชีวิตอย่างที่คนปกติทั่วไปเขาทำกัน ผมกะไว้ว่าจะออกมาหางานเย็บผ้าแถวในเมือง คงน่าจะพอประทังชีวิตของตัวเอง ผมตัวคนเดียวไม่มีอะไรต้องห่วง แค่เอาชีวิตตัวเองให้รอดก็พอ
“มึงอย่าไปอยู่ไกลนักนะชบา เผื่อวันไหนกูคิดถึงจะได้แวะไปหา”
พี่สิงห์ว่าอย่างหงอย ๆ พลางลูบหัวผมแผ่วเบาด้วยสายตาละห้อย พวกเราอยู่กันแบบครอบครัวเป็นพี่เป็นน้อง หากต้องแยกจากกันก็คงไม่แปลกที่จะใจหายขนาดนี้
“ผมไม่ไปไหนไกลหรอกครับพี่สิงห์ ยังจะอยู่ทำเหล้าดองให้กินอีกเยอะ อ้อ ผมกำลังลองหมักเบียร์ด้วยนะครับ พี่ต้องชอบมากแน่เลย”
ผมยิ้มร่าด้วยความภาคภูมิใจ เพราะสิ่งท
