ธาวินปรี่เข้าไปกระชากตัวเธอให้ลุกขึ้นมายืนก่อนจะมองเธอด้วยแววตาเกรี้ยวกราด แต่ยัยเด็กปากดีกลับจ้องตาเขาไม่กะพริบอย่างท้าทาย
“คิดว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมีค่าพอให้ฉันต้องเสียเงินร้อยล้านให้เลยงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ”
“ค่ะ หนูจะฝันเพราะหนูมีสิทธิ์ฝัน ถ้าคุณไม่มีจ่ายหรือคิดว่าพี่เขยของคุณไม่มีค่าพอให้คุณต้องมาจ่ายร้อยล้าน คุณก็ปล่อยหนูกลับไปเถอะค่ะ อย่าเสียเวลามาเถียงกันแบบนี้เลย แล้วหนูจะไม่ไปแจ้งความด้วยที่ถูกคุณลักพาตัวมา หนูจะคิดซะว่าเราสองคนไม่เคยเจอกัน ตกลงมั้ยคะ”
ธาวินเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อยๆ แกะเชือกที่มัดมือของเธอออก เหลือเชือกที่ผูกข้อเท้าเธอไว้ ก่อนที่เขาจะขยับตัวออกห่าง ทำให้เธอรีบก้มลงแกะเชือกที่มัดขาตัวเองอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าเขาน่าจะยอมปล่อยเธอแล้ว
“พูดง่ายๆ ก็เข้าใจนี่คะ ไปค่ะ กลับขึ้นฝั่งกันดีกว่านะคะ วันนี้วันเกิดหนูนะ หนูอยากกลับไปกินเค้กแล้ว” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาหลัง
