ตอนที่ 3 ความจริง...(3)
1114 คำ
เมื่ออีกฝ่ายลับสายตาไปแล้ว สุณิชาจึงรีบปล่อยมือแล้วหันมายกมือไหว้เขาทันที
“ขอโทษนะคะพี่กร แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ หนูคงหาทางออกจากที่นี่ไม่ได้ง่ายๆ เพราะถ้าป้ารู้ ป้าจะต้องไถเงินพี่ด้วยแน่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่เข้าใจ รีบไปเก็บของดีกว่า ก่อนที่ป้าคนนั้นจะกลับมาแล้วถามอะไรวุ่นวายกว่านี้”
“ค่ะ”
แล้วเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อเก็บข้าวของของตนเองให้ได้มากที่สุดจากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากบ้าน เขาจึงได้นำกระเป๋าไปใส่หลังรถเอาไว้ ก่อนจะพาเธอเดินทางออกไปจากบ้านหลังนี้อย่างรวดเร็ว
ระหว่างทางเธอก็ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ใช่พวกมิจฉาชีพที่หลอกพาเธอมาขาย เพราะเขามีจดหมายของพ่อและมีรูปถ่ายของแม่ อีกอย่างเขาก็ท่าทางใจดี ไม่เหมือนพวกคนร้ายเลยสักนิด
“พี่กรอายุเท่าไหร่เหรอคะ”
เธอชวนคุยและอยากรู้จักพี่ชายให้มากกว่านี้
“ปีนี้ก็ยี่สิบหกแล้วล่ะ”
“โห ห่างกับหนูสิบปีเลย แล้วพี่ทำงานอะไรเหรอคะ”
“พี่เป็นหมอน่ะ กำลังเรียนเฉพาะทางด้านการผ่าตัดกระดูกและข้อ แล้วเราล่ะ เรียนจบ ม.สาม แล้วใช่มั้ย อยากเรียนต่อรึเปล่า”
“อยากค่ะ หนูก็เคยอยากเป็นหมอ แต่หนูเรียนไม่ค่อยเก่งขนาดนั้น แล้วก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เรียนต่อมั้ย”
“ได้เรียนอยู่แล้ว เดี๋ยวพี่จะเป็นคนส่งเสียเราเองแต่เป็นเงินพ่อนะไม่ใช่เงินพี่หรอก”
“จริงเหรอคะ หนูจะได้เรียนต่อ ม.ปลาย จริงๆ เหรอ”
“ไม่ใช่แค่ ม.ปลาย หรอก แต่พี่จะส่งเราเรียนถึงปริญญาตรีเลยถ้าเราเรียนไหวนะ”
“เรียนค่ะ หนูอยากได้ปริญญามาอวดแม่สักใบ แม่จะได้ภูมิใจในตัวหนู”
“คิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ แล้วอยากเรียนด้านไหนล่ะ ปริญญาน่ะ จะได้วางแผนการเรียนตั้งแต่ ม.ปลาย ไว้เลย ว่าจะเรียนสายวิทย์หรือสายศิลป์”
“หนูชอบทำสวนค่ะ ชอบปลูกดอกไม้ ต้นไม้ เลยว่าจะเรียนทางเกษตรศาสตร์”
“ก็ดี พ่อบอกว่าเธออยากเรียนอะไรก็ตามใจ แค่...”
“แค่ต้องอยู่ในที่ของตัวเอง อย่าไปวุ่นวายกับท่านใช่มั้ยจ๊ะ”
คนหัวไวรีบบอก แม้จะรู้สึกเสียใจ แต่เธอก็เจียมตัวมากพอและรู้จักสถานะของตัวเอง แค่ได้ออกมาจากบ้านของป้าและจะได้เรียนต่อ แค่นี้เธอก็ดีใจมากแล้ว อีกอย่าง...ตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าพ่อหน้าตาเป็นยังไง ต่อให้จะไม่มีวันได้เจอตัวจริงของท่าน เธอก็จะไม่เสียใจอีก
“ใช่ ที่พ่อไม่ให้เธอแสดงตัวเพราะที่บ้านของพี่ยังมีแม่พี่ และน้องสาวของพี่อีกคน พวกเค้าคงจะยอมรับในการมีอยู่ของเธอไม่ได้หรอก พ่อเองก็รู้ดีท่านถึงไม่อยากให้เธอไปอยู่ด้วย เพราะเธอคงจะมีแต่ความทุกข์มากกว่าความสุขน่ะ”
“แล้วพี่กร...ยอมรับหนูได้เหรอคะ”
“พี่เป็นผู้ชาย ไม่ได้คิดอะไรหยุมหยิมเหมือนแม่กับยัยกิ่งหรอก อีกอย่างพี่ก็พอรู้มาว่าเธอกับแม่ค่อนข้างลำบากและแม่เธอก็ไม่เคยมาแสดงตัวเพื่อให้พวกเธอได้มีที่ยืน พี่ก็เลยคิดว่าการดูแลเธอแค่นี้มันไม่ได้ลำบากอะไรเลย”
“พี่กรใจดีจังเลยค่ะ หนูสัญญานะคะว่าหนูจะไม่ไปวุ่นวายกับคนที่บ้านของพี่แน่นอน”
“อืม”
“แล้วนี่เราจะไปไหนกันเหรอคะ ทำไม...ถึงมาทางที่ไปกรุงเทพฯ ล่ะ”
“ก็เราจะไปกรุงเทพฯ กันนั่นแหละ บ้านพี่อยู่กรุงเทพฯ จะได้ดูแลเราได้สะดวกน่ะ”
“โห นี่หนูจะได้เป็นสาวกรุงเทพฯ เหรอเนี่ย ตื่นเต้นจัง”
แม้จะพูดไปอย่างนั้น แต่น้ำเสียงของเธอดูจะกังวลใจมากกว่า และเขาก็สัมผัสได้
“ไม่ต้องห่วงนะ จากนี้ไปชีวิตของเธอจะต้องดีขึ้นกว่าที่ผ่านมาแน่นอน แต่เธอคงต้องทำอะไรหลายอย่างด้วยตัวเอง เพราะพี่คงดูแลเธอตลอดเวลาไม่ได้หรอก”
“หนูเข้าใจค่ะ พี่ไม่ต้องห่วงนะ หนูจะดูแลตัวเองจะไม่ทำตัวเป็นภาระของพี่แน่นอน”
เธอหันไปบอกกับเขาพร้อมกับบอกตัวเองว่าเธอต้องทำได้ ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่เธอก็จะต้องจัดการทุกอย่างให้ดีที่สุด
“ถึงแล้วล่ะ ลงไปสิ”
เสียงของพี่ชายช่วยปลุกคนที่นั่งเหม่อมาตลอดทางตั้งแต่ที่เขาไปรับเธอมาจากบ้านป้าที่จังหวัดชลบุรี ทั้งที่เธอควรจะตื่นเต้นกับการเข้ามาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ ทว่าความเศร้าโศกจากการสูญเสียมารดาก็ทำให้เธอไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับสิ่งใดในโลกใบนี้อีก
หลังจากคุยกันประโยคสุดท้าย เธอก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับครอบครัวของบิดาเพิ่มเติมจากที่เขาพูดให้ฟัง ในเมื่อท่านไม่อยากให้เธอแสดงตัวว่าเป็นใคร เธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้แม้แต่ชื่อของท่าน หรือแม้แต่ชื่อจริงของพี่ชายคนนี้ แค่รู้ว่าเขาชื่อพี่กร เป็นหมอและเป็นพี่ชายที่ไม่ได้รังเกียจเธอแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
“นี่บ้านของพี่เหรอคะ” เธอหันไปถามเขา
“ไม่ใช่หรอก บ้านหลังนี้พ่อซื้อไว้ให้เราอยู่น่ะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย” คำถามนั้นทำให้ดวงตาที่หม่นเศร้าอยู่แล้วกลับยิ่งเศร้ามากขึ้นไปอีก
“ถึงจะอยู่ไม่ได้ก็ต้องอยู่ค่ะ ในเมื่อตอนนี้หนูไม่เหลือใครแล้ว”
“ก็ยังเหลือพี่นี่ไง ลงไปเถอะ พี่อยู่กับเราได้ไม่นานนักหรอก เดี๋ยวคนที่บ้านจะสงสัยเอา”
“ค่ะ” เธอรีบหันไปเปิดประตูก่อนจะก้าวลงไป ในขณะที่เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูหลังแล้วลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเธอลงมา ก่อนจะเดินไปที่รั้วแล้วใช้กุญแจไขเข้าไป
บ้านที่เขาพาเธอมาอยู่เป็นบ้านชั้นเดียวขนาดกลางที่มีสวนหย่อมหน้าบ้าน และมีที่จอดรถอยู่ข้างบ้าน ซึ่งบ้านหลังนี้อยู่ในโครงการหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งแถวอ่อนนุช
- ผู้เขียน
