“แต่ฉันไม่รู้นี่คะว่าห้องลูกก็คือห้องคุณน่ะ ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ไม่มีทางนอนห้องเดียวกับคุณหรอก”
“นี่เธอคงไม่คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอทั้งที่ลูกนอนด้วยหรอกนะ”
“ฉันก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะทำอะไรฉันหรอกค่ะ แต่ฉัน...”
“คุณแม่นอนกับพวกเรานะครับ ผมอยากให้เราสามคนนอนด้วยกัน เดี๋ยวคุณแม่ก็กลับบ้านแล้ว ผมอยากนอนกอดคุณแม่กับคุณพ่อ...นะครับคุณแม่...นะ...”
ทะเลรีบบอกเพราะคุณพ่อของเขาบอกมาแล้วว่าให้ช่วยอ้อนแม่ให้นอนห้องเดียวกันให้ได้และเขาเองก็อยากให้พวกท่านนอนกับเขาด้วยเหมือนกัน
“เอ่อ...แต่ว่า...”
“อย่าใจร้ายกับลูกเลยนะณิชา ลูกก็แค่ต้องการความอบอุ่นจากเราสองคนเท่านั้น อีกอย่างเธอก็จะนอนแค่สองคืนเอง คงไม่ลำบากเท่าไหร่หรอกมั้ง”
สุณิชานึกอยากปฏิเสธ แต่พอเห็นสายตาเว้าวอนของลูกแล้วเธอก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้
“ก็ได้จ้ะ แม่จะนอนที่ห้องนี้กับทะเล เราสามคน...จะนอนด้วยกันนะ”
“ไชโย! รักคุณแม่ที่สุดเลยครับ” เด็กน้อย
