ไม่สิ เธอจะอภัยให้เขาได้ยังไงในเมื่อเขายังไม่ได้แสดงความจริงใจให้เธอได้เห็นเลย เขายังไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธออย่างเป็นชิ้นเป็นอันเลยด้วยซ้ำ
เมื่อคิดได้อย่างนั้นเขาก็ค่อยๆ ลุกจากเตียงอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้ทั้งสองคนตื่นขึ้นมาในตอนนี้ จากนั้นเขาก็เดินออกไปที่ระเบียงด้านนอก ก่อนจะต่อสายไปหาใครบางคน รออยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับ
(“ไงไทม์”)
(“พี่เธียรยุ่งมั้ยครับ”)
(“ไม่ยุ่ง มีอะไรล่ะ”)
(“ผมจะโทรมาคุยเรื่องที่พี่เคยบอกน่ะครับ เรื่องย้ายไปประจำที่เชียงราย”)
(“เอาแน่ใช่มั้ย”)
(“ครับ ผมคงไม่มีแก่ใจทำงานที่นี่ ถ้าณิชาเค้าต้องอยู่คนเดียวที่โน่น ผมรู้ว่าเธอรักลูกมากที่เธอยอมให้ลูกอยู่ที่นี่ก็เพราะอยากให้ลูกได้อยู่กับผมบ้าง ผมไม่อยากให้เธอต้องเสียสละอยู่คนเดียวครับ พี่กรเคยบอกว่าสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่ทรัพย์สินมีค่าอะไรเลย เธอแค่อยากได้ครอบครัว อยากได้คนที่พร้อมจะปกป้องและรักเธอด้วยใจจริง และผมอยากเป็นค
