หลายชั่วโมงต่อมา
หลังจากทำการรักษาสุณิชาอยู่นานจนสามารถพาเธอกลับมาจากความตายได้ เขาก็ย้ายเธอมาที่ห้อง ไอ.ซี.ยู. เพราะอาการของเธอยังไม่สู้ดีนักและชีพจรยังเต้นอ่อนมากซึ่งยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ
มือใหญ่กอบกุมมือเล็กเอาไว้แล้วจูบที่มือนั้นซ้ำๆ สายตาของเขาไม่เคยละไปจากใบหน้าซีดเซียวของเธอแม้แต่วินาทีเดียว
เพราะเขากลัว...กลัวว่าหากเผลอกะพริบตานานเกินไป เธออาจจะไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว
“ณิชา...ฉันรู้ว่าฉันมันเลว ที่ชีวิตเธอต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ ก็เป็นเพราะคนเลวอย่างฉันทั้งนั้น เธออาจจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อฉันก็ไม่เป็นไรนะ แต่เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อลูกของเรา ทะเลต้องการแม่เค้ารักแม่ของเค้ามากรู้มั้ย เธอต้องสู้เพื่อลูก ต้องกลับมาอยู่กับเค้านะณิชา กลับมาหาพวกเรานะ...ฉันรักเธอณิชา ฉันรักเธอมากจริงๆ อย่าทิ้งฉันกับลูกไปเลยนะ ฉันขอร้อง...”
เขานำมือบางมาทาบลงบนแก้มสากก่อนที่น้ำตามัน
