เช้าวันใหม่
ธาวินแวะมาหาลูกชายตั้งแต่เจ็ดโมงเพราะเขามีผ่าตัดตอนแปดโมง ซึ่งตอนที่เขามาลูกชายของเขาก็กำลังจะกินมื้อเช้าพอดี
“ขอฉันป้อนเค้าอีกได้มั้ย”
“คุณไม่รีบไปทำงานเหรอคะ”
“ยังพอมีเวลาน่ะ”
“งั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อย ทะเลอย่าลืมที่แม่บอกเมื่อคืนนะครับ” สุณิชาหันไปยิ้มให้ลูกชาย
“ครับคุณแม่”
ลูกชายยิ้มตอบก่อนจะมองบิดาของเขาขยับมานั่งแทนมารดาที่เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว แต่ก่อนที่ท่านจะตักโจ๊กคำแรกมาป้อนเขา เขาก็พูดขึ้นมา
“คุณพ่อครับ”
“ครับ เอ๊ะ...ทะเล...เรียกหมอว่าอะไรนะครับ” เพราะกลัวว่าตัวเองจะหูฝาดไปเขาเลยต้องถามขึ้นให้แน่ใจ
“คุณพ่อครับ คุณแม่บอกว่า...คุณหมอเป็นคุณพ่อของผม ผมเรียกว่าคุณพ่อได้ใช่มั้ยครับ”
ขอบตาของเขาร้อนผ่าวน้ำใสๆ มันเอ่อล้นดวงตาคมจนเขาต้องรีบยกมือขึ้นเช็ดขอบตาแล้วส่งยิ้มออกมาแทน
“ครับ ทะเลเรียกพ่อได้เลย พ่อเป็นพ่อของทะเลจริงๆ และพ่อ
