เธอรับทั้งเงินและเบอร์โทรของสุณิชาเอาไว้ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปหามารดาเพราะกลัวท่านจะดุเอา
“ณิชาแน่ใจได้ยังไงว่าแม่เด็กจะไม่เห็นเงินกับเบอร์โทรที่ณิชาให้เค้าไปน่ะ” ธาวินถามขึ้นเมื่อเด็กลับสายตาไปแล้ว
“หนูเชื่อว่าเด็กคนนี้จะฉลาดพอที่จะซ่อนมันไว้ค่ะ แต่ถ้าหากโดนแม่จับได้จริงๆ นั่นก็คงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ณิชาแค่อยากให้โอกาสเค้าเท่านั้น เห็นเด็กคนนี้แล้วคิดถึงตัวเองน่ะค่ะ แต่ณิชาโชคดีกว่าที่แม่รักณิชามากกว่าตัวเอง ไม่เหมือนแม่ของเด็กคนนี้ที่รักตัวเองมากกว่าลูก เธอถึงไม่คิดถึงอนาคตของลูกไปมากกว่าความสุขของตัวเอง”
“แล้วถ้าเด็กคนนั้นโทรหาณิชาจริงๆ ณิชาจะพาเค้ามาอยู่ด้วยเหรอ พี่ว่าแม่เด็กคงไม่ยอมง่ายๆ หรอกในเมื่อเธอเห็นลูกเป็นตัวทำเงินแบบนั้น”
“ก็ถ้าเธออยากได้เงิน...ณิชาก็จะให้เงินเพื่อแลกกับอนาคตของเด็กค่ะ”
“นี่ณิชาจะซื้อเด็กมาเลี้ยงเองงั้นเหรอ ถ้าเกิดเด็กนั่นแค่แกล้งเสแสร้งทำตัวน่าสงสารล่
