“ไม่เรียกแบบนี้ได้มั้ย เรียกพี่ไทม์สิ ดูสนิทกันมากกว่านะ”
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่อยากสนิทกับคนใจร้าย”
“ใครกันแน่ที่ใจร้าย” เขามองค้อนเธอ
“ไหนว่าจะไปแล้ว ยังจะมาทำหน้างอนอะไรอีก รีบไปเถอะค่ะฉันเหนื่อยจะไล่คุณแล้วนะ”
“เหนื่อยก็ไม่ต้องไล่สิ เพราะถึงเธอจะไล่ยังไงฉันก็ไม่ไปหรอกแต่ที่ต้องไปเพราะติดงาน จำไว้นะณิชา ภายในหนึ่งปีนี้ฉันจะเอาชนะหัวใจของเธอให้ได้ไม่ว่ามันจะยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหนก็ตาม”
เขามองสบตาเธอนิ่ง ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องนั้นทั้งที่ไม่อยากไปเลยสักนิด
สุณิชาถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอกที่เขายอมไปเสียที แต่ทำไมนะ...ทำไมสายตาแบบนั้นของเขามันถึงได้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงนัก ไหนจะคำพูดหนักแน่นนั่นอีก เขาต้องการจะเล่นกับหัวใจของเธอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน
หญิงสาวพยายามปรับจังหวะการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ ก่อนจะกลับเข้าไปดูแลสองหนุ่มในห้อง หลังจากนั้นอีกราวหนึ่งชั่วโมง เธอก็ได้เจอกับมารดาของน้อง
