“อืม งั้นเดี๋ยวไทม์ติดต่อพี่สาวกับพี่เขยของแกนะ บอกว่าเย็นนี้ให้มากินข้าวที่บ้านพ่อ เพราะขืนปล่อยให้แกจัดการคนเดียว ทั้งว่าที่สะใภ้ทั้งหลานพ่อคงได้เตลิดเปิดเปิงไปไกลกว่าเชียงรายแน่ๆ”
“ครับคุณพ่อ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม”
“พ่อไม่ได้ช่วยแก แต่พ่ออยากอุ้มหลานต่างหากล่ะ ยัยธาราก็แต่งงานมาหลายปียังไม่มีหลานให้พ่ออุ้มเลยสักคน แต่ดูสิ ไอ้คนที่ไม่มีวี่แววว่าจะแต่งดันมีหลานให้พ่ออุ้มอายุตั้งสี่ขวบเข้าไปแล้วซะอย่างนั้น นี่ถ้าแกไม่ได้ไปผ่าตัดแทนตาภูมิ พวกเราจะรู้มั้ยว่ามีสายเลือดของธัญญาวัฒนาอีกคนเหลืออยู่บนโลกใบนี้น่ะ”
บ่นแล้วก็อดที่จะหันไปมองลูกชายอย่างตำหนิไม่ได้ ส่วนคนถูกมองก็ได้แต่ทำหน้าเศร้าเพราะสำนึกผิดไม่ทันแล้ว
“เอาเถอะค่ะ ตอนนี้ตาไทม์เค้าก็รู้ความผิดของตัวเองแล้ว เราจะดุด่าต่อไปก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา สิ่งสำคัญตอนนี้คือเราจะทำยังไงให้หนูณิชาเธอยอมให้โอกาสลูกชายของเรามากกว่า ถึงแม้
