“ตลอดเวลาพี่ได้แต่สงสัยว่าทำไมณิชาถึงตัดสินใจที่จะย้ายไปอยู่ไกลถึงเชียงราย ตอนนั้นเธอบอกแค่ว่าอยากไปทำสวนดอกไม้ตามความฝันหลังเรียนจบและอยากจะทิ้งเรื่องราวทุกอย่างเอาไว้ที่นี่ โดยไม่รู้เลยว่าตอนนั้น...เธอกำลังตั้งท้องอยู่ เด็กคนนั้นน่ะ...ภายนอกดูสดใสร่าเริง แต่ภายในเปราะบางมาก พี่รู้ว่าเธออยากเจอพ่อสักครั้งในชีวิต แต่เธอก็เจียมตัวและรู้สถานะของตัวเองดีเลยไม่เคยเรียกร้องอะไรจากใคร ถ้าพ่อให้สิ่งของก็รับไว้ ถ้าไม่ให้ก็ไม่เคยเอ่ยปากถาม ทั้งที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวในบ้านหลังนั้นก็ไม่เคยพูดว่าเหงาให้พี่ได้ยิน ถึงพี่จะมีเวลาแวะไปหาบ้างแต่ก็อยู่ได้ไม่กี่ชั่วโมง ขนาดวันเกิดของเธอในปีนั้นพี่ก็ยังทำได้แค่ซื้อเค้กกับดอกไม้ไปให้ แต่ก็ไม่ได้อยู่ร่วมฉลองเพราะกลัวธาราจะรู้ ณิชา...ต้องอยู่อย่างคนที่ไร้ตัวตนมาตลอดไม่ว่าจะเป็นสิบปีก่อนหรือในตอนนี้ เธอก็ไม่เคยเปิดเผยฐานะของตัวเองให้ใครได้รู้ เพียงเพื่ออยา
