“ไม่ต้องอวยพรให้คิงส์ตายไว ๆ หรอกครับ ยังง้อเธอไม่สำเร็จคิงส์จะตายได้ยังไง”
“แหวะ” เพื่อน ๆ ทำหน้าพะอืดพะอมให้กับคำพูดชวนอ้วกของราชา ร้อยวันพันปีราชาไม่เคยพูดจาทำนองนี้ออกมา พอได้ยินคนอย่างราชาพูดอะไรแบบนี้แล้วรู้สึกขนลุกฉิบหาย “กูจะอ้วก”
“ตอนล้มสมองมึงกระแทกพื้นได้รับความกระทบกระเทือนรึเปล่าไอ้คิงส์ถึงได้พูดจาชวนขนลุกแบบนั้น” กราฟทำหน้าเหยเกใส่ขณะเดียวกันก็อดรู้สึกหมั่นไส้ราชาไม่ได้
ตอนเมียทิ้งจะเป็นจะตาย พอเมียกลับมายิ้มเป้ย ๆ เชียวนะมึง
ไม่เห็นหัวพวกเขาที่คอยปลอบเช้า ปลอบเย็นสักนิดเดียว
ราชาถลึงตาใส่เพื่อนด้วยความไม่พอใจพลางพยักพเยิดหน้าไปทางประตูส่งสายตาให้เพื่อน ๆ ไสหัวออกไป เมียเขากลับมาแล้วเพื่อน ๆ อย่างพวกมันก็หมดความหมาย
“ถีบหัวส่งพวกกูเลยนะมึง” ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่เพื่อน ๆ ก็ยอมออกไปแต่โดยดีเพราะเพื่อน ๆ เองก็อยากให้ควีนกับราชาได้คุยปรับความเข้าใจกัน นัยหนึ่งพวกเขารู้ด
