“เด็กคนนี้จะเป็นลูกของใครก็ตาม หอมจะไม่ให้พ่อของแกมาทวงสิทธิ์และอ้างสิทธิ์เอากับแกแน่นอน” เธอบอกเขาอย่างอวดดี
“รวมถึงฉันด้วยงั้นสิ” เขาถามกลับน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“ใช่ค่ะ หวังว่าคุณจะไม่มาอ้างสิทธิ์กับลูกของหอมในอนาคต” เธอพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
“ฉันไม่รับปาก” เขายักไหล่ไม่ยี่หระ
“คุณบอกว่าไม่อยากให้หอมจับคุณ คุณเองก็ควรจะดีใจที่ไม่มีพันธะ” เด็กสาวอยากกระทืบเท้า ขัดใจในคำพูดกวนๆ วกวนของเขา
“ก็ถ้าเด็กนี่เป็นลูกของฉัน ฉันก็ต้องให้ใช้นามสกุลของฉัน และรับรู้ว่าฉันเป็นพ่อ ส่วนเธออยากจะจับฉันหรือเปล่าก็ต้องใช้ความพยายามดู” พันศึกหรี่ตามอง สีหน้าเขากวนอารมณ์เธอเหลือกำลัง ไพรหอมกอดหน้าท้องของตัวเองอย่างหวงแหน เธอมองเขานิ่ง อาการเหมือนจงอางหวงไข่
“ไม่! ไม่มีทาง”
“มีสิ” พันศึกก็คือพันศึก เขาเคยยอมอะไรใครเสียที่ไหน
“คุณกำลังจะแต่งงาน เดี๋ยวคุณก็มีลูกเป็นของตัวเอง” เธอสะบัดหน้าใส่เขา อยากจะตะกุยหน้
