แม้วัยจะล่วงเลยไปแล้วก็ตามทำให้ทุกคนตกตะลึง
ประไพถึงกับหน้าซีดเผือด เลือดในกายของเธอเย็นเยียบ คุณเขมิกาเผลอกระชับมือเข้ากับเด็กสาวข้างๆ แต่คนที่ตกตะลึงมากที่สุดดูจะเป็น... ไพรหอม
‘แม่’ คำเรียกขานที่ห้ามเอ่ยเรียกผู้หญิงตรงหน้า ทำให้ไพรหอมตัวสั่นระริก ความทรงจำแต่หนหลังฉายวนอยู่ในสมองเหมือนหนังฉายใหม่ ภาพความเฉยชาและดวงตาไร้ซึ่งความรักที่มีต่อเธอ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน มันก็ยังเป็นแบบนั้น ความรู้สึกเจ็บลึกในอก แปลบชาจนแทบยืนไม่ติด ผู้หญิงที่เป็นผู้ให้กำเนิด กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ และมองเธออย่างตกตะลึงเช่นกัน
พันศึกขบกรามเข้าหากันแน่น มองหญิงสาวตรงหน้าตาวาววับ ว่านจันทร์สบตากับทุกคน ก่อนจะสะดุดที่ดวงตาของพันศึก อาการชะงักเกิดขึ้นในบัดดล ก่อนจะเฉยเมยเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“คุณแม่ครับ นี่ว่านจันทร์ ผมช่วยเธอเอาไว้ เธอกำลังโดนทำร้ายอยู่น่ะครับ” ขุนพลดูมีท่าทีอึกๆ อักๆ อยู่มากเมื่อแนะนำหญิ
