แต่ก็ยอมทำตามที่พันศึกขอ เพราะรู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครขัดใจเซ้าซี้มากนัก
นภัสสรเดินสะบัดหน้ามาหาประไพที่นั่งร้องไห้อยู่กับประภาผู้เป็นลูกสาว เธอกระแทกสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ กอดอกด้วยความหงุดหงิด
“เสียดายภาไม่อยู่ด้วย จะรุมตบมันให้คว่ำเลยค่ะ” ประภาปลอบใจมารดา
“ทุกคนเข้าข้างมันหมดจ้ะ น้าเองก็เจ็บใจ พอจะเข้าไปช่วยพี่ไพ คุณป้าเขมก็มาห้ามเอาไว้ซะก่อน” นภัสสรพูดอย่างเจ็บใจ เธอเป็นญาติห่างๆ กับประไพ มีศักดิ์เป็นน้องสาว จึงแทนตัวเองว่าน้ากับประภพและประภา ทั้งๆ ที่อายุห่างกันไม่เยอะเท่าไหร่
“แย่จังเลยค่ะ ถ้าภาอยู่ ไม่ยอมให้ใครมารังแกคุณแม่ได้แน่”
“คุณพ่อของแกหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น ทำไมผู้ชายทุกคนถึงได้ชอบมันไปหมดก็ไม่รู้”
“พี่ภพก็ชอบมัน มองมันตาเยิ้มเชียวค่ะ ภาเห็นแล้วไม่ชอบเลย พี่ภพต้องได้แต่งงานกับผู้หญิงดี พี่สะใภ้ของภาต้องไม่ใช่นังเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างนังไพรหอม”
“พี่เองก็กังวล พี่พันศ
