“หล่อนนี่เป็นอะไรนักหนาแม่ไพ ชอบแขวะฉันอยู่เรื่อย”
“ไพไม่ได้แขวะคุณแม่นะคะ ว่ายายเด็กนี่ต่างหาก ทำตัวอ่อนแอ วันๆ ก็ไม่เห็นทำงานทำการอะไร”
“พอแล้วแม่ไพ ถ้ายังเห็นว่าฉันเป็นผู้ใหญ่ในบ้านหลังนี้”
“คุณแม่ออกโรงปกป้องมันตลอดเลยนะคะ”
“เอ๊ะ! แม่ไพนี่ยังไง พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงกัน” คุณเขมิกาขึ้นเสียง
“คุณแม่!” ประไพรู้สึกเสียหน้าเมื่อโดนว่าต่อหน้าคนอื่นๆ
“แล้วเราเป็นอะไรนักหนาถึงต้องหาเรื่องเด็ก ไพรหอมเป็นคนของฉัน เธอเองก็รู้ ฉันจะให้เค้าพัก มันก็สิทธิ์ของฉัน”
“ผมว่าอย่าทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องดีกว่าครับคุณป้าพี่ไพ” พันศึกห้ามปราม ตวัดสายตามองไพรหอมเหมือนเธอเป็นตัวก่อปัญหา ไพรหอมรู้สึกอยากจะหายตัวไปวันละหลายๆ รอบ ความอึดอัดที่ก่อตัวอยู่รอบๆ กาย ทำให้เธอเบื่อหน่ายเหลือกำลัง
“โอเคค่ะ ไพไม่แตะต้องคนของคุณแม่ก็ได้ อยากทำอะไรก็ทำไปเลย”
“เอ๊ะ! แม่ไพ เธอยังไม่หยุดอีกเรอะ”
“เอ่อ... ไพ
