“ถามว่ากลัวไหม”
“แล้วกลัวอะไรล่ะคะ”
“เรื่องคลอดน่ะ”
“จู่ๆ ก็ถามไม่จบประโยค” เธอค้อนให้ “ไม่กลัวหรอกค่ะ แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้”
“ยังไม่ตอบเลยว่าเป็นห่วงอาเหรอ”
“ไม่ใช่สักนิด” เธอตอบไม่เต็มเสียงนัก
“ไม่ใช่สักนิด แต่มากเลยใช่ไหม คนปากแข็ง ต้องโดนจูบให้ปากช้ำ” เขาลุกขึ้น ทำท่าจะจูบ ไพรหอมดันหน้าของเขาเอาไว้
“ฉวยโอกาสนะคะ อย่าลืมสิเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ”
“แต่สำหรับอา เธอคือเมียของอา ส่วนเรื่องเอกสาร งานแต่งมันเป็นแค่สิ่งภายนอก แต่ใจของอาเป็นของเธอนะไพรหอม ทุกลมหายใจเข้าออกมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น” เขาจับมือเธอมาวางบนอกด้านซ้าย ไพรหอมใจเต้นโครมคราม ถ้าเขายังขืนตื้อเธอแบบนี้ เธอคงใจอ่อนกับเขาก่อนเรียนจบเป็นแน่ ไม่ได้... เธอต้องใจแข็งเอาไว้ แม้จะพร่ำบอกตัวเองแบบนั้น แต่เอาเข้าใจ ใจเธออ่อนยวบเหมือนขี้ผึ้งลนไฟเสียแล้ว ฝืนอะไรก็ฝืนใจ แต่ฝืนใจตัวเองแล้วมันทรมานเสียเหลือเกิน
“อารู้ดีว่าหอมให้
