หลายวันผ่านไป
ริกเกอร์ยังคงพาแสนดีมาที่สนามแข่งรถเพื่อฝึกซ้อมทุกวัน แก้มที่บอบช้ำจากฝีมือของริกเกอร์ก็ค่อยๆ ดีขึ้นแทบจะไม่เหลือร่องรอย เวลาที่เขาจะจับจะทำอะไรกับเด็กน้อยก็เบามือลงเยอะ และไม่เย็นชาเหมือนแต่ก่อนมากนัก ทำให้เด็กน้อยได้ใจ กล้าต่อปากต่อคำกับเขามากขึ้น และดูเหมือนนิสัยแท้จริงของเธอจะค่อยๆ เผยออกมาทีละนิดๆ โดยเฉพาะความซุกซน อย่างเช่นตอนนี้
เด็กน้อยไม่ยอมขึ้นไปรอริกเกอร์ที่ห้องรับรอง แต่ลงมาที่การาจถามนู่นนี่กับช่าง จนตอนนี้จะซ่อมรถเป็นแล้ว
"ยางนี่ทำไมต้องเปลี่ยนตลอด"เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ช่างชี้มือถาม
"ไม่เปลี่ยนก็อันตราย รถไม่เกาะถนนสิ"
"แล้วอันนี้คืออะไร"
"แม่แรงยกรถ"
"อันแค่นี้พลังเยอะจัง"เอียงคอก้มมองสำรวจกลไกแม่แรง
เด็กน้อยถามนู่นนี่ไปเรื่อย พูดเจี๊ยวจ๊าวกับช่าง ริกเกอร์ที่เดินเข้ามาเห็น ก็แอบลอบหายใจกับความซุกซนของเธอ บอกให้รอที่ห้องรับรองก็ไม่ยอม
"วุ่นวายอะไรกับช่า
