ตึก! ตึก! ตึก!
สองเท้าเล็กค่อยๆ ก้าวให้เบาเสียง เธอพยามสำรวจรอบบริเวณโรงเก็บของก่อนจะเดินเข้าภายใน กลับไม่มีนักศึกษาคนไหนอยู่เลย นอกจากชนัตถ์ที่ยังยืนขรึมตรงชั้นเรียงอุปกรณ์
"พี่ก็นึกว่าเราจะหนีหน้าต่ออีก" น้ำเสียงราบเรียบชิงพูดก่อน
"มีอะไรให้เน่ต้องกลัวคะ ว่าแต่พี่ชนัตถ์เห็นใบเตรียมของขึ้นรถหรือยัง" ใจดวงเล็กมันแสร้งข่มความประหม่า หวังว่าจะผ่านบรรยากาศอันน่าอึดอัด ที่อีกฝ่ายมีแต่คำถามยกเว้นเธอไม่พร้อมตอบคำใด
"พี่จัดการหมดแล้ว เหลือแค่เราจะคุยกันดีๆ ได้ไหม"
"เราก็คุยกันดีๆ อยู่นะคะ แล้วนี่เน่ก็กำลังจะชวนพี่ชนัตถ์คุยต่ออีกเยอะเลย" เธอเลี่ยงเดินวนแกล้งสำรวจอุปกรณ์ต่างชนิด ทั้งที่ตัวเองไม่จำเป็นต้องรู้จักมัน
"เรื่องเมื่อคืน?" คนตัวสูงพูดตรงประเด็นทันที หมุนตัวมาใช้แขนแกร่งดันไม่ให้รุ่นน้องสาวหลบหนี เบียดให้เธออยู่ในอ้อมอกแล้วพิงหลับไปกับชั้นวางของ
"เน่จำไม่ได้แล้ว ไม่ได้จำอะไรเลย
