ชมพู่ประคองคนเมาที่แทบไม่ได้สติลงมาจากรถอย่างทุลักทุเล เพราะใบข้าวนั้นแทบจะทรงตัวยืนเองแทบไม่ไหว เอนไปเอนมาจนเธอเองก็เริ่มจะเมาตามไปด้วยทุกที ชะเง้อคอมองเข้าไปในบ้านเพื่อรอให้ขุนศึกมาเปิดประตูให้
"แกขับรถเอียงจังวะ เอียงจนฉันจะล้มลงไปแล้วเนี่ย" เสียงยานคางที่ฟังจนแทบไม่รู้เรื่องเอ่ยออกมา พร้อมกับร่างกายที่เอนไปทางขวา จนชมพู่ต้องออกแรงดึงเพื่อนกลับมาให้ยืนตรงตามเดิม
"ขับรถที่ไหนล่ะ ฉันยื่นอยู่หน้าบ้านแกเนี่ย ยืนดีๆ หน่อยสิไอ้ข้าว เดี๋ยวฉันก็ปล่อยแกนอนให้ยุงหามเข้าบ้านหรอก"
"ยุง..อึก...ยุงตัวเล็กนิดเดียว จะแบกฉันเข้าไปในบ้านได้ยังไง...อึก ขะ ขนาดแกตัวตั้งใหญ่ ยังแบก...อึก...ฉันไม่ไหวเลย" ชมพู่ยากจะร้องกรีดออกมาดังๆ นี่ตกลงเพื่อนของเธอเมาจริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้แกล้งเมาเพื่อให้เธอแบกอยู่อย่างนี้ใช่ไหม
"ฉันสัญญากับตัวเองตรงนี้เลยว่าจะไม่พาแกไปกินเหล้าอีก ต่อให้แกอ้อนวอนกอดแข่งกอดขาก็ไม่ไป" ใบข้
