เจ้าเมืองเฉียนไห่ที่นั่งอึ้งอยู่ก็ทำสิ่งใดไม่ถูก ไม่รู้ว่าเทพองค์ใดมาโปรดตระกูลจางที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ทำให้ตำหนักองค์ชายรองและจวนเสนาบดีโจวแย่งตัวบุตรีกันได้ หากรู้เขาจะไปขอพรท่านเทพบ้าง
“เอ่อ...ข้ายินดีกับเจ้าด้วยอาหมิน วาสนาของเจ้าดีไม่น้อย มีบุตรีเช่นนี้”
“ขอบคุณท่านมากขอรับท่านเจ้าเมือง” จางหมินยิ้มแห้งออกมา ไม่รู้ว่าจะเรียกวาสนาได้หรือไม่ หากบุตรสาวของนางไม่มีใบหน้าที่งดงามราวกับนางจิ้งจอก หรือไม่มีความรู้เช่นที่นางทำให้ตระกูลจางสายรองรุ่งเรือง คงไม่มีผู้ใดที่มาหมายปองนางมากเป็นแน่
จางหมินเดินออกไปส่งท่านเจ้าเมืองที่หน้าประตูจวน ชาวบ้านที่รู้เห็นการมาของท่านเจ้าเมืองและนางกำนัลในวังหลวงก็เอาเรื่องราวไปพูดคุยในหมู่บ้าน
จางเยว่รู้เรื่องจากปากของชาวบ้าน นางก็รีบกลับมาบ้านเดิม เพื่อบอกนางเกาหงทันที
“ท่านแม่เหตุใดนังลู่จื้อถึงได้วาสนาดีเช่นนี้เล่า” นางกัดฟันแน่นด้วยความแค้นใจ เห
