ลู่จื้อเดินเข้าไปในห้องโถง นอกจากเซียวซีซวนแล้วนางยังพบบุรุษอีกคนนั่งอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ของนางด้วย
“จื้อเออร์เจ้ามาแล้ว คุณชายเซียวกับคุณชายหลินมารอพบเจ้า” จางหมินพูดกับบุตรสาว
“คารวะคุณชายเซียว คุณชายหลินเจ้าค่ะ” ลู่จื้อมองพิจารณาหลินตงหยาง ด้วยอยากรู้ว่าทำงานอันใดถึงได้ถูกพิษเกือบตาย
หลินตงหยางมองแม่นางน้อยตรงหน้า เขายอมรับว่านางเป็นสตรีโฉมสะคราญล่มเมืองคนหนึ่ง แต่ที่เขาแปลกใจคือ ท่าทางของนางจะบอกว่าเป็นคุณหนูในตระกูลใหญ่ก็ดูจะไม่เกินจริง ช่างขัดกับนางที่เป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้าน
เมื่อได้ฟังบทสนทนาของสหายกับนางก็พอจะเข้าใจว่าเหตุใดสหายของตนถึงได้มีอาการทำไหน้ำส้มแตกเช่นนั้น ไม่ใช่ว่าสตรีในเมืองหลวงจะหาที่งามกว่านี้มิได้ ท่าทางของนางคำพูดที่กล่าวออกมาล้วนมั่นใจไม่มีความเขินอายเยี่ยงสตรีในห้องหอ
แล้วยิ่งพูดเรื่องเงินดวงตาของนางราวกับมีดวงดาวนับพันอยู่ในนั้น นางจะยิ้มแย้มจนเขาอดขนลุกแท
