ผ่านไปสักพัก
ใบบัวกับขวัญข้าวก็ยืนทำหน้าที่ของตัวเองไปอยู่อย่างนั้นท่ามกลางผู้คนมากมายในระดับหนึ่ง โดยมีสายตาคมของคนตัวสูงยืนมองอยู่ไม่ห่าง
“นี่ ไม่อึดอัดบ้างเหรอ” เสียงขวัญข้าวเอ่ยกระซิบถามเพื่อนตัวเล็ก
“หื้อ? อึดอัดอะไรเหรอขวัญข้าว” ดวงตากลมโตมองหน้าถามคนตรงหน้า
“ก็อึดอัดสายตาไอ้พ่อไง มันเอาแต่นั่งจ้องเธออย่างกับจะสิง แทบไม่ให้คลาดสายตาเลยมั้ง”
“เฮ้อ เราชินแล้วแหละ” เรียวปากเล็กตอบกลับ
“หวงอะไรขนาดนั้น ทีเมื่อก่อนทำซึน พูดแล้วก็หมั่นไส้ ปั่นหัวมันสักรอบดีไหม” ขวัญข้าวเอ่ย ทำเอาใบบัวรีบส่ายหน้าตอบปฏิเสธทันที
“มะ ไม่นะ เราไม่เอาด้วย”
“ทำไมดูกลัวจัง ไม่ชอบเวลาไอ้พ่อหัวเสียเหรอ” เจ้าของใบหน้าเรียวสวยยิ้มแซวถาม
“อะอื้มไม่ชอบเลย...” ริมฝีปากบางตอบกลับเสียงเบาในประโยคหลัง หลังจากที่เพื่อนถามจบ
“ทำไมอะ เธอทำฉันอยากรู้นะเนี่ย...”
“...ไอ้พ่อ มันทำไม”
“ก ก็...”
“เร็วสิ ยิ่งอึกอัก มันยิ
