คนเจ้าเล่ห์
1201 คำ
@พายุ
แสงไฟในยิมสลัวๆ กระทบกับพื้นมันเงา สร้างบรรยากาศอบอ้าวเล็กน้อย ความเงียบสงบคลุมอยู่ในมุมหนึ่งของสถานที่แห่งนี้ ที่มีแต่เสียงกระซิบและเสียงฝีเท้าเบาๆ ของคนเดินผ่านไปมา ท่ามกลางความเคร่งเครียดเล็กๆ ที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างสองคน พี่พายุยืนนิ่ง มือหนึ่งเสียบกระเป๋ากางเกง อีกมือเท้าคาง พลางมองมาที่ฉันด้วยสายตาเหยียดๆ เหมือนจะมองคนที่ไม่รู้จักเลือกสถานที่ทำเรื่องแปลกๆ สีหน้าของเขายังคงความนิ่งเย็น แต่แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ให้ตายเถอะ ทำไมต้องอธิบายอะไรให้ยัยเด็กพระแพงฟังด้วย ไม่ได้สนใจหรือกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดอะไรหรอกนะ แค่กลัวว่าเธอจะมองเขาเป็นพวกวิปริตไม่รู้จักเลือกสถานที่ก็แค่นั้น
“อืม...นัดกับพี่ดีเทล...แล้วไหนละคะพี่ดีเทล” คำถามของฉันแฝงด้วยความอยากรู้ และความหวังบางอย่างที่อยากจะได้คำตอบ
พี่พายุขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนขยับเท้าข้างหนึ่งไปมา แววตาเหมือนจะคาดเดาความรู้สึกของฉัน “ถามหามัน...อยากเจอมันขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเธอชอบมันรึไง ?”
ฉันตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม มือข้างหนึ่งยกขึ้นเกาคางเบาๆ อย่างอายๆ แต่ก็มั่นใจในคำตอบของตัวเอง “ชอบนะคะ..พี่ดีเทลใจดีกับหนูตลอด ไม่เหมือนคนบางคนเอาแต่ทำหน้าดุตลอดเวลา”
สายตาของพี่พายุหรี่ลง ก่อนจะลุกขึ้นยืนตัวตรง แสยะยิ้มเล็กน้อยราวกับกำลังประชด “หึ...ที่เคยบอกว่าชอบฉัน ตัดใจแล้วล่ะสิ ?”
ฉันรีบส่ายหน้าแรงๆ ดวงตาเปล่งประกายความจริงใจ “ไม่มีทาง..ตราบใดที่พี่ยังไม่มีแฟน หนูก็ไม่มีวันเลิกชอบพี่หรอก กับพี่ดีเทลหนูชอบแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง แต่กับพี่พายุหนูชอบพี่แบบผู้หญิงชอบผู้ชาย....อยากได้เป็นแฟนอ่ะค่ะ”
ฉันยิ้มหน้าบานจนแทบจะเผยฟันให้เห็น พลางมองใบหน้าของเขาอย่างตั้งใจ พี่พายุมองกลับมาอย่างลำบากใจ มือหนึ่งเกาไหล่เล็กน้อยเหมือนจะเขิน แต่ก็พยายามแสดงท่าทีเข้มแข็งไว้
“อยากเป็นแฟนฉันขนาดนั้นเลยรึไง”
“ก็บอกไปแล้วนิคะ...หูพี่ไม่ดีเหรอ” ฉันยักไหล่ตามประสาเด็กน้อยที่ไม่หวั่นแม้โดนปฏิเสธ
“นี่เธอ....”
“ล้อเล่นค่ะ....เมื่อไหร่จะเลิกทำหน้าดุ คิ้วจอดกันสักทีล่ะคะ ยิ้มให้หนูบ้างไม่ได้เหรอ นี่ก็จีบมาจะครบสามเดือนแล้วนะ”
สายตาของเขาเหม่อมองไปไกลๆ ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง มือข้างหนึ่งกำลังจะยกขึ้นทำท่ายิ้มเล็กๆ แต่สุดท้ายก็หุบลงอย่างน่าผิดหวัง
“ไม่ได้ขอให้เธอมาจีบ ถ้าเหนื่อยก็พอ...ก็เคยบอกไปแล้วว่าคนอย่างฉันไม่มีทางสนใจเด็กน้อยอย่างเธอ...”
“ชิ..!.. คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก คอยดูเหอะ จะติดเด็กเข้าสักวัน”
พี่พายุส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย แววตายังคงดูหยอกล้อ
“หึ...เก่งให้ได้ตลอดแล้วกัน”
“พี่จะรอพี่ดีเทลก็รอไปนะคะ หนูขอตัว..”
ฉันทำท่าจะหมุนตัวเดินไป เขาหยุดฉันไว้ด้วยน้ำเสียงเข้ม “จะไปไหน ?”
ฉันหยุดกึก หันกลับมา ยิ้มหวานๆ อย่างน่ารัก “...คะ..??????...พี่ถามหนูเหรอ”
พี่พายุขมวดคิ้วมองมา มือขยับไปแตะขอบคางเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงอ่อนลง “ก็อยู่ด้วยกันแค่สองคนไม่ใช่รึไง ไม่ถามเธอจะให้ฉันถามแมวที่ไหน..”
ฉันหัวเราะเบาๆ แต่ทำหน้าทะเล้น “ก็ยังดีที่เปรียบหนูเป็นแมว....”
“จะไปเข้าห้องน้ำค่ะ พี่จะเข้าไปด้วยไหม..”
เขามองฉันนิ่งๆ แบบพิจารณา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขรึม “ห้องน้ำฝั่งบริหารมีทำไมไม่ไปเข้า..มาเข้าทำไมที่ยิม...แล้วเดินมาเข้าห้องน้ำในโรงยิมคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวรึไง”
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน “กลัวอะไรคะ หนูเห็นว่ามันใกล้เลยมาเข้าที่นี่ดีกว่า ไปบริหารขี้เกียจเดินไกล”
พี่พายุทำหน้าจริงจัง พลางย้ำเสียง “อาทิตย์ก่อนมีนักศึกษาหญิงถูกพวกโรคจิตแอบถ่ายคลิปในห้องน้ำนั่น เธอไม่รู้เหรอ..”
ฉันตกใจเล็กน้อย รู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดร้อนผ่าวขึ้นมา สีหน้าซีดเผือดลงทันที “ฮ่ะ..!..พี่พูดจริงหรือแกล้งหลอกหนูเล่น..”
เขามองฉันนิ่งๆ เหมือนจะไม่ปล่อยให้ฉันปัดความจริงไปง่ายๆ “ฉันเพื่อนเล่นเธอเหรอ...”
สายตาฉันค่อยๆ หดลงอย่างเห็นได้ชัด กลัวจนทำอะไรไม่ถูก มือสั่นเล็กน้อย ขาสั่นระริกเหมือนคนจะทรุดลง
“พี่พูดจริงเหรอ...พี่พายุ”
“จริงสิ...ผู้หญิงคนนั้นเกือบถูกฉุดไปทำมิดีมิร้ายด้วยซ้ำ นี่เธอไปอยู่ไหนมา ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ข่าวออกจะดัง...” น้ำเสียงเขาแฝงความห่วงใยจริงใจแต่ก็เข้มงวด
เขาหันไปมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางระวังตัว “ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะโกหกเธอหรอกครับ แต่สถานที่ตรงนี้มันเปลี่ยวและคนผ่านไปผ่านมาน้อย ปกติแล้วมักจะมีไอ้พวกวิศวะปีสองมานั่งแอ่วสาวอยู่แถวนี้บ่อยๆ”
ฉันกัดริมฝีปากล่าง พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา “.......แต่หนูไม่ไหวแล้ว...ถ้าให้ไปเข้าห้องน้ำคณะบริหาร หนูคงไปไม่ถึงแน่”
พี่พายุเงยหน้ามองฉัน ดวงตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย “แล้วเธอจะทำยังไง...ยังจะเข้าที่นี่งั้นเหรอ”
ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างอายๆ “พี่พายุ....พี่ช่วยอะไรหนูหน่อยได้ไหมคะ...”
เขามองฉันนิ่งๆ อย่างครุ่นคิด “จะให้ช่วยอะไร..”
ฉันก้มหน้าลง มือกุมแขนเสื้อเขาเบาๆ อย่างอ้อนวอน “ช่วยเข้าไปเป็นเพื่อนหน่อย”
พี่พายุหน้าเหยเก นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ “นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ ชวนผู้ชายเข้าห้องน้ำหญิง...ใครผ่านไปผ่านมาจะเข้าใจว่าฉันกับเธอ.......”
ฉันยิ้มหวานสุดฤทธิ์ ก้มหน้าส่งสายตาขอร้อง “พี่แค่ไปช่วยเฝ้าหน้าห้องน้ำให้หน่อย แปปเดียวเอง ไม่มีใครผ่านมาหรอกค่ะ..นะคะ..หนูปวดฉี่ ไม่ไหวแล้ว..”
เขาจ้องหน้าฉันนิ่งๆ อยู่สักพัก ก่อนจะผ่อนลมหายใจแล้วพยักหน้า “...........”
“พี่พายุ.....นะคะ...”
“จะเข้าก็รีบเข้า...เธอนี่มันวุ่นวายจริงๆ”
ฉันรีบก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ โดยมีพี่พายุเดินตามมาอย่างระมัดระวัง หัวใจฉันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกจากอก ความกลัว ความอบอุ่น และความไว้วางใจผสมปนเปกันจนแทบแยกไม่ออก แม้เสียงฝีเท้าของเขาจะหนักแน่น แต่กลับสร้างความรู้สึกปลอดภัยที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน ในใจลึกๆ ฉันคิดว่า ถึงเขาจะดูนิ่งๆ หน้านิ่งๆ แบบนี้...แต่ก็ร้ายไม่เบาเหมือนกันนะ กะจะแกล้งให้ฉันกลัวสิท่า..รู้จักพระแพงน้อยไปซะแล้ว...
- ผู้เขียน
