หลังจากตกอยู่ในสถานการณ์หวาดระแวงเพราะคำพูดของอินทัชมาตั้งแต่เช้า ในที่สุดพรูฟก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต่อสายหาแม่ของเขา
ทั้งสามนั่งสุมหัวกันอยู่ที่โต๊ะใต้คณะทันทีที่ออกจากหมดคลาสเรียนและลงมาจากตึก พรูฟเรียบเรียงคำพูดของตัวเองอย่างคิดว่าดีที่สุด และคิดไว้แล้วว่าจะไม่บอกทุกอย่างให้แม่รู้ เมื่อตัดสินใจดีแล้วก็กดโทรออกไปทันที
(ว่ายังไงพรูฟ) รอสายไม่นานเสียงแม่ก็ดังขึ้น
“แม่ ได้ติดต่อเมษาบ้างไหมครับ” ทำไมเขาถามไม่เต็มเสียงแบบนี้ล่ะ ยังไม่ได้เกิดเรื่องอะไรสักหน่อย จะกลัวอะไร
(ถามแม่แบบนี้หมายความว่ายังไง พรูฟทำอะไรน้องอีกแล้วหรอ) เสียงแม่ที่เคยปกติแข็งขึ้นเล็กน้อย
“พรูฟไล่เธอออกจากห้องไปแล้ว” ยอมรับออกไปตรงๆ แต่บอกแค่นี้นะ วิธีไหนไม่บอก บอกไม่ได้ บอกไปมีหวังถูกตัดแม่ตัดลูกแน่
(อะไรนะ!) เสียงดังจนต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างหู (พรูฟพูดใหม่สิ!)
“เธอย้ายออกไปสักพักแล้ว พรูฟก็เลยอยากรู้ว่าแม่ได้ติดต่อเธ
