“ได้ แต่ก่อนขอโทษต้องโดนทำโทษก่อน” ต้องทำโทษให้จำ ต้องทำโทษให้เรียนรู้ ต่อไปจะได้ไม่ทำให้เป็นห่วงหรือเล่นไม่รู้เรื่องแบบนี้อีก
ปั่ก!
“อื้อ! พี่พรูฟใจร้าย” ว่าให้คนที่ถอนนิ้วออกไปเกือบสุดแล้วกระแทกเข้ามาคืนอย่างแรงจนสะดุ้ง
“รักมาก จะร้ายมากแบบนี้แหละ”
“น่ากลัวจัง”
“ไม่น่ากลัวหรอก ถ้าน้องเมไม่ดื้อ” บอกแล้วก้มลงไปจูบหนักๆ โดยไม่ได้รุกล้ำ ยิ่งเธอพยายามเผยอปากเพื่อจูบกับเขา เขายิ่งแกล้งเธอด้วยการไม่จูบตอบ
ผละออกจากปากแล้วแลบลิ้นตวัดหยอกยอดอกชูชัน เจ้าตัวกระสันเสียวครางหวานออกมา แอ่นอกตามลิ้นของเขาหวังให้ดูดกลืนตะโบมเลีย
แต่เขาไม่ทำ ทิ้งสัมผัสวาบหวามให้คนอยากทรมานเล่นก่อน นิ้วก็กดแช่ไว้นิ่ง นานๆ คลึงกดที รับรู้แรงตอดจากเธอจนเขาเองก็เสียวอยากกระแทกเดี๋ยวนี้
ยัง ต้องทำให้เธอเพลี้ยงพล้ำก่อน
“อ่า ที่รัก เมไม่ไหวแล้ว” ร้องบอกเขาเสียงแหบพร่า ปรือตาหวานเยิ้มมองเขาอย่างเว้าวอนร้องหา
“พี่ก็ทำ
