เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มที่เขมไม่มาที่บ้านชานเมือง อิงฟ้าออกมาเดินเล่นรับลมในยามค่ำคืนเดือนหงาย พระจันทร์วันนี้ช่างดูสวยงามนัก เพราะเป็นพระจันทร์เต็มดวง มีดาวสองดวงอยู่ด้านข้าง เห็นแล้วอิงฟ้าก็นึกอิจฉาพระจันทร์ขึ้นมา แม้จะอยู่บนผืนฟ้ากว้างใหญ่แต่ยังมีดวงดาวอยู่ข้างกายไม่ปล่อยให้เหงาเดียวดาย อ้างว้างเพียงลำพัง
แล้วเธอล่ะ มีใคร...
ถ้าไม่มีมีบุญอยู่เป็นเพื่อน เธอจะเหงามากกว่านี้ไหม เธอจะทรมานมากกว่านี้หรือเปล่า ตั้งแต่วันที่เห็นเขมอยู่กับผู้หญิงคนนั้น อิงฟ้าก็เลิกส่งข้อความไปหาชายหนุ่มอีก วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน ทานอะไรก็ไม่ค่อยจะได้ เพราะมันเหมือนมีก้อนสะอื้นมาจุกดที่คอตลอดเวลา
“โฮ่งๆ โฮ่งๆ” เสียงเห่าเรียกของเจ้ามีบุญทำให้อิงฟ้ายิ้มออกมา ใบหน้าที่คลอเคลียอยู่ที่ขาทำให้หญิงสาวต้องอุ้มมีบุญมานั่งบนตัก ยกมือลูบหัวมันเบาๆ
“มีบุญ อิงคิดถึงเขา” เพียงเท่านี้ที่เอ่ยออกมาได้ ลำคอก็ตีบตันจนพูดอะ
