อิงฟ้าใช้เวลาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเพียงสองคืนเท่านั้น และเป็นสองคืนที่เขมไม่ห่างไปไหน นั่งเฝ้านอนเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล ให้สกลหอบงานมาให้ทำถึงข้างเตียงจนเธอเกรงใจ ต้องขอคุณหมอออกจากโรงพยาบาล
แต่ก็ใช่ว่าเขมจะกลับไปทำงานที่บริษัทเสียเมื่อไหร่ ยังคงหอบงานมาทำที่บ้านเช่นเคย โดยมีผู้ช่วยอย่างมีบุญนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน ไม่รู้ไปสนิทชิดเชื้อหรือญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“อิงไปนอนได้แล้วปะ” เขมเอ่ยชวนคนที่กำลังห่มผ้าให้เจ้ามีบุญที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเบาะของตัวเองอย่างมีความสุข
“ค่ะ...มีบุญ อิงไปนอนก่อนนะ นอนหลับฝันดีจ้ะ” ลูบศีรษะเจ้ามีบุญด้วยความรัก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินมาหาเขมที่ยืนรออยู่กลางบ้าน สวมกอดเข้าที่เอวสอบเงยหน้ามองใบหน้าหล่อคมคายที่เธอตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ และไม่คิดว่าวันนี้จะได้มาอยู่ด้วยกันกับเขา ในสถานะที่เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้
“มีอะไร มอ
