ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีตำรวจก็เข้ามาระงับเหตุ พร้อมกับร่างของปิ่นปักที่ร้องไห้ค่ำครวญที่ผู้เป็นพ่อล้มลงไปต่อหน้า เธอกรีดร้องเหมือนคนบ้า และถูกจับตัวไป
ปานมุกลุกขึ้นพยุงตัวเอง จับที่แขนข้างที่โดนกระสุนปืนเฉียดไป
“ไปโรงพยาบาลกัน” เมื่อจัดการเรื่องตรงหน้าแล้ว เขาก็อุ้มเมียขึ้นรถไปโรงพยาบาล เพื่อทำแผล เขานั่งจับมือกับเธอแน่นขณะที่หมอเข้ามาเย็บแผลที่รอยถากของกระสุนปืน
“ภรรยาคุณไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ นับว่าโชคดี” คุณหมอยิ้มให้เมื่อจัดการเย็บแผลเสร็จ เมื่อถึงโรงพยาบาลปานมุกเพิ่งรู้ตัวว่าปวดแผล ก่อนหน้านั้นไม่เคยได้สนใจจึงทำให้ไม่รู้สึก ตอนนี้เหมือนแขนหนักไปข้างหนึ่ง
“ต้องไปให้ปากคำไหม” ปานมุกถามเขาด้วยเสียงเครียด
“ครับ เดี๋ยวรอคุณดีขึ้นค่อยไป คุณพ่อของคุณเสียชีวิต” เขาบอกกับเธอหลังได้เห็นข้อความของกรกัญจน์ที่มาช่วยจัดการเรื่องให้
“ฉันรู้แล้ว” เธอพยักหน้ารับคำ นับว่าปิ่นปักก็น่าสงสารที่มีพ่อ
