อภิธารวางปากา ลุกขึ้นยืนมองออกไปนอกหน้าต่างบนตึกพิงพยัคฆ์ สำนักงานกฎหมายที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ผู้คนเดือดร้อนถูกเอารัดเอาเปรียบต่างก็อยากได้ที่พึ่ง แต่นี่คือส่วนของฉากหน้า ที่มีฉากหลังหม่นเทาเช่นกัน
ดวงตาสีเข้มนัยน์ตาแฝงความเด็ดเดี่ยวที่ทอดมองไปยังตึกรามบ้านช่อง ท้องถนนที่เต็มไปด้วยการจราจรในเมืองหลวง พร้อมกับนึกย้อนไปในวัยเด็กที่แสนเศร้า...
ภาพแม่ที่โดนทำร้ายจากคนของบ้านนั้นมันยังเจ็บแค้นจนถึงทุกวันนี้
“แก...นังลูกเมียน้อย แม่แกก็ปีนเตียงสามีฉัน” เด็กชายวิ่งไปด้านนอกเพราะทนให้แม่บังเกิดเกล้าถูกด่าไม่ได้ เขาวิ่งไปร้องไห้อยู่ริมบึงบัวในบ้าน น้อยใจในชีวิต
“ร้องไห้ทำไม...” เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาปลอบเขา เธอเป็นพี่ที่โตแล้ว
“เปล่า” เด็กน้อยสะอึกสะอื้น แต่ก็ยังปฏิเสธว่าไม่ได้ร้อง เด็กหญิงที่โตกว่าเข้ามาลูบที่หลัง แล้วแบ่งขนมให้
“กินขนมนี่นะ แล้วก็อย่าร้องอีก เดี๋ยวตื่นมาต
