“ปานมุก” ห้องแรกไม่ใช่เขาก็รีบวิ่งไปห้องถัดไป เวลาในการช่วยเหลือเธอมีแค่ไม่กี่นาทีดังนั้นเขาต้องรีบเช่นกัน
เขาพังประตูห้องสุดท้าย...แล้วก็เห็นหญิงสาวที่ยืนโงนเงนในเงามืด
“คุณ...ปานมุก...เร็วหนีเร็ว”
“ฮะ!” ปานมุกถือกระเป๋าตัวเอง หันไปมองยังเสียงที่คุ้นเคยดี แต่สมองเธอตอบสนองช้ากว่าปกติเพราะฤทธิ์ยา
“มาก่อนเถอะน่า...อย่าคิดมากวิ่งอย่างเดียว” เขาเข้าไปลากแขนของเธอออกมาแล้ววิ่งไปตามบันไดหนีไฟแล้วออกมาด้านนอก
ไฟค่อย ๆ ไล่หลังเขาและติดไปตามลำดับ แต่ทว่าเขายังไม่หยุดวิ่งจนคนที่วิ่งตามเริ่มหอบ
“เดี๋ยว...พักก่อน...หายใจไม่ทัน” ตอนนี้เธอเริ่มมีสติแล้วหลังจากได้ขยับร่างกายให้เหงื่อออกแต่ทว่าก็ยังรู้สึกคอแห้งผากอยู่ดี
“หยุดไม่ได้...เดี๋ยวได้ตายกันหมดหรอก” เขาว่าพลางลากเธอออกจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุด
ปานมุกไม่ทันได้คิดอะไรก็ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาข้างหลัง เธอและเขารีบวิ่งออกไปแต่ทว่ามันจะ
