เจ็ดวันที่ทดลองใช้ชีวิตร่วมกับเขา เธอยอมรับว่าบางมุมเขาก็แสนดี แต่รอยแผลในอดีตทำให้เป็นปมติดค้างอยู่ในใจ
“ไม่อยากกลับกรุงเทพเลย” เขาบ่นตั้งแต่ขึ้นรถกลับจากบ้านพักริมทะเล ช่วงเวลาที่มีเธอมันดีมาก ๆ
“ไปนอนกับผมที่บ้านนะ”
“ไม่” เธอว่าเสียงแข็งเพราะคิดไว้แล้วว่าตั้งใจจะไม่ใกล้ชิดเขา ให้เวลาหัวใจตัวเองได้ตัดสิน
“โธ่...ขนาดนี้แล้วนะยังใจแข็งอีกเหรอ” เขาว่าพลางตัดพ้อเธอที่ตัวเองช่วยเธอมาตั้งหลายครั้งให้รอดพ้นจากคนชั่วแต่เธอก็ไม่เห็นความดี จำแต่วันที่เขาบ้าบอไล่เธอออกจากบ้าน
“ฉันพูดไปแล้ว...เรารักกันไม่ได้หรอก”
“ได้สิ...คุณยังรักกับผมทุกคืน หากไม่หวั่นไหวคุณไม่ยอมหรอก” เธอหน้าแดงฉับพลันเมื่อเขาล่วงรู้ความรู้สึกลึก ๆ ในหัวใจของเธอเข้าแล้ว
เขาลอบสังเกตใบหน้าที่แดงปลั่งของคนรัก แล้วฉวยเอามือนุ่มมากุมไว้ ตลอดการขับรถกลับบ้าน เดี๋ยวก็หอมเดี๋ยวก็จูบ เล่นเอาคนใจแข็งอย่างเธออ่อนยวบ ภาวนาให้ถึงบ
