กรกัญจน์เห็นความผิดปกติในใบหน้าและดวงตาของเจ้านาย แม้รู้ว่าการกระทำนี้อยู่นอกเหนือแผนการจับมือระหว่างพงษ์ปรีดาและเธียรธีรา แต่เขาก็ไม่อาจจะขัดขวางหรือขัดแย้งต่อเจ้านายได้เลย
เพียงชั่วครู่ที่ยืนหยุดอยู่หน้าประตูราวกับจะอำลาปานมุก เขาสามารถจิตนาการอะไรได้หลายอย่าง ทั้งความรู้สึกของเขาที่รู้สึกเรรวน น้อยคนนักที่จะทำให้คนสุขุมเยือกเย็นยามเจรจาการค้านั้นหงุดหงิดได้
ทรงชัยเห็นอัสนีหยุดก็รู้สึกใจแป้วเล็กน้อย จึงเอ่ยขึ้น
“ไม่ใช่ว่าเปลี่ยนใจนะครับ บอกก่อนว่าผมไม่คืน” ทรงชัยพูดดักคออัสนีไว้ คนร้อยเล่ห์ย่อมทันกัน ฉะนั้นต้องพูดกันให้ชัดเจนตั้งแต่ตอนนี้
“ผมไม่มีวันเสียดาย” เขากล่าวออกมาน้ำเสียงเรียบไร้อารมณ์จนปานมุกรู้สึกหงุดหงิด
เมื่อเขากำลังจะก้าวออกไป มือเล็กของเธอนั้นคว้าเขาไว้
เขาสะบัดออกอย่างรู้สึกรังเกียจ ก่อนจะหันไปพูดบางคำกับเธอ
“อย่านึกเสียดาย เพราะคุณเป็นคนอยากได้เอง”
“พูดอะไร”
